Gülin Dede Tekin
Geçen yıl Kasım ayında prömiyer yapması planlanırken yasaklar sebebiyle seyirci ile buluşması ertelenen Demiryolu Hikâyecileri, prömiyerini 2. Bergama Tiyatro Festivali’nde yapabilmişti. Oyun, İstanbul seyircisi ile de geçen hafta tanıştı.Harika bir reji
Hikâye anlatıcılığının edebiyattaki en güçlü kalemlerinden Oğuz Atay ile tiyatronun üretken isimlerinden Yiğit Sertdemir’i bir araya getiriyor Demiryolu Hikâyecileri. “Ülkenin büyük şehirlere uzak, bir dağ başı kasabasında, bir demiryolu istasyonunda çalışan üç hikâyeci”; yani anlatıcı, genç Yahudi ve genç kadın Sertdemir’in uyarlaması, rejisi ve bedeniyle hayat buluyor. Oğuz Atay seyyar hikâye satıcılığı yaparak hayatta kalan üç kişinin birbirleriyle, okuyucularıyla, yanı başlarında satış yapan tezgâhtarlarla ya da unutmaya yüz tuttukları gerçek dünya ile olan ilişkilerini ve sanatsal üretim süreçlerini incelikli, biraz da fantastik bir dille anlatır. 70’li yılların sonlarında yazılmış olmasına rağmen günümüze hiç de uzak değildir anlatılan. Sanat üreten kişiye nasıl bakıldığına, ülkemizdeki yaklaşıma ayna tutar metin. Genç Yahudi ve genç kadının gidişinin ardından yalnızlığı ile baş başa kalan anlatıcı, bıkmadan hikâyelerini anlatmak ister, geriye kalan tek kişi olsa da. Bir adres bulsa daha anlatacak hikâyeleri vardır cebinde. “Ben buradayım sevgili okuyucu sen neredesin?” diye bitirir Oğuz Atay Demiryolu Hikayecileri’ni. Umut hep vardır. Pandemide ayakta kalmaya çalışırken hikâyelerini anlatmaktan asla vazgeçmeyenlerden biri Altıdan Sonra Tiyatro ekibi de. Belki de, Sertdemir’in prömiyerde yaşadığı duygunun şiddeti bu nedenle gözyaşlarına dönüştü. Sertdemir, Atay’ın Korkuyu Beklerken kitabında yer alan Demiryolu Hikâyecileri’ni merkeze alarak, günden güne hastalanan genç Yahudi için Beyaz Mantolu Adam’ı ve genç kadın için de Unutulan öykülerini metne usulca dahil etmiş. Anlatıcı karakterine atfettiği ve anlattıkça hafifleyen kekemelik, bedenine yüklediği tikler günden güne zihni bulanmaya başlamış olan gerçek dünyayla bağlarını koparmış karakter için biçilmiş kaftan. Dekor ve kostüme de Candan Seda Balaban’ın sihirli elleri değmiş.Keşke bir tren istasyonunda oynasa
Atay’ın okuyucusunu duygudan duyguya sürüklediği hikâyeleri, Sertdemir’in uyarlamasıyla ruhundan kaybetmediği gibi, tadını çok iyi bildiğiniz bir yemeği, başka maharetli bir elden yemek gibi bir his bırakıyor ruhunuzda. Gönül bir tren istasyonunda da sahnelense ne kadar güzel olur kim bilir diye düşünmeden de edemiyor. Sezonun kıymetli hikâyelerinin lezzetlilerinden…
