Haydi, sıran geldi Belmondo! Buraya kadarmış. Herkes seni cambaz sanırken, sen müthiş bir Bergerac bıraktın ardında. O felçli halinle Cannes’ın kırmızı halılı merdivenlerini iplemediğin bastonunla bir hamlede çıktın. Kim bilir hangi hurdanın ezilmesiyle oluşmuş (şimdi yapan çok) Cesar Ödülü’nü, yani, sana verilecek olan ve eşi olmayan objeyi, onu tasarlayan ve Fransa’nın en prestijli ödülüne adını veren kişi, (metalleri bir forma göre sıkıştırıp ezerek yaptığı heykellerle ünlü Cesar Baldaccini), vaktiyle, o da bir heykeltıraş olan baban hakkında ileri-geri konuştuğu için almayı reddetmen harikaydı… O sana hiç yakışmayan felç sonrası, bu kez senin oğlunun, bir klasik ‘cabriolet’ MG ile (tabii ki kırmızı) Cote d’Azur sahilinde, sen arkana yaslanmış puronu tüttürürken, sana tur attırması da harikaydı. Gömleğinin üst iki düğmesi elbette açık. O benzersiz gülümseme o kalın dudaklı yüzüne elbet hâkim. Hafif ezik burnun, çocuk yaşta başladığın ve “bir gün aynada yüzünün değişmeye başladığını görünce bıraktığın” boks hevesinden kalma… En iyi yönetmenlerin kıymetini iyi bildiği adam: Dört görüntün belleğimin duvarlarında hep asılı olacak: Serseri Aşıklar’daki olağanüstü genç ve masum yüzün. Bir genç insanın elbette karşı olmasının, bunun doğallığının bir nesli ve dünyayı sarsan ikonu. Oğlan saçlı gizemli Jean Seberg’le (az mı aşık olduk ona) dünyanın dibini buluşunuz. 1986’da Lipp’te bir yaz öğle yemeğinde, Tanrı ve (garson) lütfu, yanında oturuşum. Levent ve yapımcımız Olivier ile birlikteydik. 1993’te Rue Clement Marot’da otelden çıktığımızda karşıdan köpeğini gezdirerek onun geldiğini görünce, yanımızdaki ‘cemiyet hayatımızın’ tanınmış bir hanımının (o vakitler büyük bir moda kuruluşunun sahibi iş insanı arkadaşımla evliydi) düşecek gibi bir an şöyle bir sarsılışı. 
