Pandemiden beri dünya sanat gündemini üç tip haber işgal ediyor: Ertelenen bienaller, çevrim içi formata bürünen fuarlar, sanal müze veya dijital sergi projeleri. Kısa sürede adapte olunan hatta kanıksanan bu durumdan giderek herkesin sıkıldığı, sanatla ve birbiriyle yerinde/mekânda buluşmaya hasret kaldığı ortada. Sanat üretimi ve deneyiminin zoraki dijitalleşmeden kazanımlarını korurken mekanlara döneceği, yani melezleşerek normalleşeceğine dair görüşler tam da bu noktada öne çıkmaya başlamıştı. Derken yaz geldi: açık hava olanaklarının, aşı oranı ve seyahat imkanlarının artmasıyla kültür-sanat ortamı iyimser bir havaya büründü. Uluslararası sanat çevreleri sanki hiçbir şey olmamışçasına eskisinden de hızlı ve hareketli bir döneme giriyor. Pandemiden sanat ortamı adına kimse bir ders çıkardı mı, örneğin yüceltilen “yavaşlamak” ve “dayanışma” gibi kavramlardan bir şey öğrenildi mi, yoksa her şey aynı mı devam edecek bunu anlamak için beklemek gerekiyor. İlk etapta genel kanı, bir yandan bazı şeylerin geri dönüşü olmayacak şekilde dönüşmeye mecbur olduğu, diğer yandan ise kaybedilen zamanın etkisiyle en azından yakın vadede safların daha da sıklaşıp rekabetin artacağı yönünde. Dünyanın dört bir yanında art arda açılan bu kadar sergi, fuar ve bienali kim görebilecek, kimler sağlıklı bir şekilde değerlendirip yorumlayacak belirsiz. Hele ki sadece pandeminin değil ekolojik krizin de aşırı üretim, tüketim ve hareketliliğe karşı acil önlem gerektirdiğini idrak ettiğimiz bu günlerde.
Haber Giriş: 17.09.2021 04:30 | Son
Güncelleme: 16.02.2022 15:17
Sanat turistleri için fuarlar ve bienaller
Sonbahar dünya sanat arenasında dopdolu geçecek. Eylül’de New York’ta Armory Show, Milano’da Miart ve fuarların fuarı Art Basel, Ekim’de Londra’da Frieze, Paris’te FIACl, Kasım’da Torino’da Artissima ve Aralık’ta Art Basel Miami var
Pandemiden beri dünya sanat gündemini üç tip haber işgal ediyor: Ertelenen bienaller, çevrim içi formata bürünen fuarlar, sanal müze veya dijital sergi projeleri. Kısa sürede adapte olunan hatta kanıksanan bu durumdan giderek herkesin sıkıldığı, sanatla ve birbiriyle yerinde/mekânda buluşmaya hasret kaldığı ortada. Sanat üretimi ve deneyiminin zoraki dijitalleşmeden kazanımlarını korurken mekanlara döneceği, yani melezleşerek normalleşeceğine dair görüşler tam da bu noktada öne çıkmaya başlamıştı. Derken yaz geldi: açık hava olanaklarının, aşı oranı ve seyahat imkanlarının artmasıyla kültür-sanat ortamı iyimser bir havaya büründü. Uluslararası sanat çevreleri sanki hiçbir şey olmamışçasına eskisinden de hızlı ve hareketli bir döneme giriyor. Pandemiden sanat ortamı adına kimse bir ders çıkardı mı, örneğin yüceltilen “yavaşlamak” ve “dayanışma” gibi kavramlardan bir şey öğrenildi mi, yoksa her şey aynı mı devam edecek bunu anlamak için beklemek gerekiyor. İlk etapta genel kanı, bir yandan bazı şeylerin geri dönüşü olmayacak şekilde dönüşmeye mecbur olduğu, diğer yandan ise kaybedilen zamanın etkisiyle en azından yakın vadede safların daha da sıklaşıp rekabetin artacağı yönünde. Dünyanın dört bir yanında art arda açılan bu kadar sergi, fuar ve bienali kim görebilecek, kimler sağlıklı bir şekilde değerlendirip yorumlayacak belirsiz. Hele ki sadece pandeminin değil ekolojik krizin de aşırı üretim, tüketim ve hareketliliğe karşı acil önlem gerektirdiğini idrak ettiğimiz bu günlerde. 
