Bu ülkede bir daha müzik çalınmasın istiyorlar

Qais Alamdar 25 yaşında. Aktivist, fotoğrafçı, öğrenci. Ülkesinde son haftalarda yaşananlarla ilgili olarak anlattıkları, sadece onun değil, bir kuşağın yaşadığı büyük hayal kırıklığını anlatıyor. 

Taliban 2001’de Kabil’den bir gecede çekildiğinde henüz beş yaşındaymış. Birkaç hafta içinde sokaklarda insanların görünüşünün bile değiştiğini hatırlıyor: “Tıraşlı yüzler, farklı arabalar, bambaşka bir deneyim başlıyordu.”

Qais, 2014’te, yani daha 18 yaşındayken takip edilen bir fotoğrafçı olmuş. 2015’de birkaç arkadaşıyla yaşıtlarını Afganistan’dan göç etmeyip ülkenin geleceğine yatırım yapmaya ikna etmek için “Sana İhtiyacı Var” kampanyasını başlatmış. Bu hareket hızlıca büyüyüp, Afganistan Devlet Başkanlığı Ofisi’nden, Avrupa Parlamentosu’na kadar uzanmış. O günlerde aldıkları desteklerle, film çekmek için Almanya, Yunanistan ve Türkiye’ye gelerek göç eden Afganlarla hayat koşullarını görüşen Qais anlatıyor: “İstanbul’un Fatih ilçesinde birçok Afganla bir araya gelme fırsatım oldu, bir kısmı benim gibi fotoğrafçılıkla uğraşmıştı, Her şeylerini geride bırakmış, tüm paralarını oraya gelebilmek için harcamış İstanbul’da çöp topluyorlardı.” 

Ancak kendisi de üç yıl sonra ülkesini bırakıp eğitim almak için Berlin’e taşınmış: “Almanya’da etik ve siyaset okumak istiyordum. Ancak buraya geldiğimde benimle çalışmış kişiler de dahil,  birçok grup tarafından vatan haini ilan edildim.”  Yakın zamana kadar okulunu bitirip ülkesine dönmeyi planlamış. Şimdi ise fikirleri çok farklı: “Artık tek bir Afgan gencin bile o ülkede kalmasını istemiyorum. 20 yıllık yatırımları, tüm potansiyelleri çöpe atılacak. Önceliğim ailemi, kız kardeşimi oradan çıkarabilmek.”

Kültürü işgal ettiler

Qais’e göre Taliban, Afganları temsil etmiyor. “Bizim için onlar Afgan kültürünün işgalcileri” diyor. Qais’e bir fotoğrafçı olarak Afganistan’da sanatın geleceğiyle ilgili ne düşündüğünü soruyoruz, cevaplıyor: “Taliban Afganistan Ulusal Müzik Enstitüsü’nü basarak bütün enstrümanları parçaladı, bu ülkede bir daha müzik çalınmasını istemiyorlar. Milli orkestramız vardı, Batı ülkelerine gider konserler verirlerdi, kadınlar ve erkekler karışık bir halde, bu bizim hayal ettiğimiz gelecekti ve bir gecede elimizden alındı, her şey değişti.”