Evden çalışma kadınlar için bir eziyete dönüştü

Birçok kadın için pandemiyle birlikte evden çalışma fırsatı belki de ilk kez her şeye sahip olma duygusunu hissettirdi. Kadınlar işe gidip gelme sürelerinin kısalmasını ya da hiç olmamasını seviyor. Fiziksel görünümleri için daha az zaman ve gardıropları için daha az para harcamayı seviyorlar. Çok çalışan anneler, Zoom toplantıları arasında çocuklarının kermesine gönüllü olmak için günlerini ayarlayabilmeyi ve evde kalan kalabalıkla aralarındaki o görünmez çizgiyi eritebilmeyi seviyorlar.  

Ofise gitmeleri için üzerlerinde baskı kuruluyor

Bloomberg'in haberine göre; finans ya da hukuk gibi yoğun ve erkek egemen sektörlerde çalışan bazı anneler, ofise normalden daha fazla gitme baskısı hissediyor. Çalışanlarının neredeyse tamamı hemcinsi olan bir kadın verdiği demeçte fiziksel olarak ofise gitme baskısının müdüründen, hatta CEO'dan değil, küçük çocuklarına ebeveynlik yapma yılları çok eskilerde kalmış kişilerden oluşan yönetim kurulundan geldiğini söyledi.

Açılan alan hemen doluyor

Ancak genel olarak, eğer bir şirket esnek çalışma imkanı sunuyorsa, kadınlar bunu kabul ediyor. 2021 yılında yapılan bir araştırmaya göre kadınların yüzde 60'ı, şirketlerinin kendilerini tam zamanlı olarak ofise geri dönmeye zorlaması halinde başka bir yerde iş arayacaklarını söylüyor. Kadınlar için esnekliğin kendisi artık sadece bir avantaj değil, vazgeçilmez. Fakat uzaktan çalışmayla rahatladığını düşünülen kadınların geldiği noktada önemli bir sorun var. Elde edilen ek esneklik bir alan açıyor ve bu alan bir zamanlar daha eşit dağıtılmış olan sorumluluklarla hızla doluyor. 

Örnek olarak, bir şehirde ya da çevresinde ofis işlerinde çalışan iki ebeveynin oldukça yaygın senaryosu ele alınabilir. Çocuklardan biri tam zamanlı olarak ilkokula gidiyor, diğeri ise hala kreşe gidiyor. Pandemiden önce, kadının işyeri pek çok işyeri gibi, acil durumlar dışında uzaktan çalışmayı desteklemiyor. Ebeveynlerden biri çocuğu bırakıyor, diğeri alıyor. Her ikisi de her gün sabah 8 ya da 9'dan akşam 5 ya da 6'ya kadar çalışıyordu.

Pandeminin başlamasıyla, bu net sınırların ve dikkatle tasarlanmış düzenlemelerin çoğu ortadan kalktı. Kadının işyeri, tüm çalışanların haftada iki gün ofiste bulunmasının zorunlu olduğu karma bir düzen kurdu. Zihinsel yükün birincil taşıyıcısı olarak, uzaktan çalışmaya devam ederken saat 16:00'da akşam yemeğini hazırlamaya başlayabilir, böylece çocuklar eve geldiğinde onların ihtiyaçlarını karşılamaya çalışmaz ve masaya yemek koymak için çabalamaz. Ancak eşinin işindeki normlar neredeyse her gün yüz yüze çalışma yönünde. 

Ev sorumluluklarının doğal olarak kime kaldığı açık

Evlilik teorik olarak ne kadar eşitlikçi olursa olsun, ev ve bakım sorumluluklarını doğal olarak kimin daha fazla üstleneceğini görebilirsiniz. Genellikle evde olan, çocuklara daha yakın olan ve kariyeri zaten bilinçli veya bilinçsiz olarak önceliksiz olan eş. Çünkü daha az para kazanıyor. Personel yetersizliği ya da çocuklardan birinin hastalanması nedeniyle kreş kapandığında, o yerine bakabilir. Bu şekilde, ekstra esneklik işyerindeki kadınlar için hem bir nimet hem de bir yük haline geliyor. Aile hayatını çok daha kolay hale getiriyor. Ancak aynı zamanda çiftlerden herhangi birinin amaçladığından çok daha gerici bir iş bölümüne de yol açabilir.

Evli çiftleri sadece yüzde 25'inde kadın daha çok kazanıyor

Elbette bazı kadınlar kocalarından daha fazla kazanıyor ve ailenin geçimini sağlayan ayrıcalıklı kişi oluyor! Evli çiftlerin yaklaşık yüzde 25'inde durum gerçekten de böyledir ancak kesin rakamları bulmak zordur çünkü kadının daha fazla kazandığı hanelerdeki birçok insan bu konuda yalan söylemektedir. Peki ya işleri eşlerinden daha fazla esneklik sunan erkekler ne olacak? İşte burada işler karışıyor. Esneklik söz konusu olduğunda, birçok erkek esneklik mevcut olsa bile bunu kabul etmiyor. Kimin ofise geri döndüğüne dair hala çok iyi veriler yok ancak geçen Mayıs ayında 10 bin çalışanla yapılan bir ankette, annelerin yüzde 60'ının haftada üç ila beş gün arasında uzaktan çalışmak istediğini, buna karşılık babaların yüzde 50'sinin bunu istediği görüldü.

Erkeklerin birincil bakıcı olmadıkları varsayımı hala hakim

Her ne kadar pek çok baba uzaktan çalışmanın çocuklarının hayatında fiziksel olarak daha fazla yer almalarını sağladığını düşünse de, pek çok şirkette, özellikle de erkek egemen olanlarda , erkeklerin eşitlikçi ya da birincil bakıcı olmadıkları varsayımı hala hakimdir. Bu kuruluşlarda, ofiste uzun saatler çalışmak ve ebeveynlik izninin tamamını kullanmaktan kaçınmak, uzun zamandır bir erkek çalışanın adanmışlığını ve erkekliğini kanıtlama yolu oldu. Bu anlayış genellikle, hala ezici bir çoğunlukla erkek egemen olan ve tesadüfi olmayan bir şekilde, ofise geri dönmek için en güçlü arzuyu dile getiren liderlik tarafından modelleniyor. Yöneticilerin yüzde 44'ü tam zamanlı olarak ofise geri dönmek isterken, yönetici olmayanların oranı yüzde17'dir.

Ev işinden kaçmak için ofiste çalışıyorlar

Sorunun bir parçası da, birçok erkeğin ofise gitmeyi o kadar da önemsememesi. Bu babalar ofisi sevmeyebilir, ancak bu çoğunlukla uzaktan çalışmanın getirdiği esnekliği sevdiklerinden değil. Bazı durumlarda, bilinçli veya bilinçsiz bir şekilde kendilerini daha fazla ev işi yapma olasılığından uzak tutmayı seçiyorlar.

Bu tür kararlar, son iki yılda ücretli ve ücretsiz emekle ilgili toplanan verilerde ortaya çıkıyor. Ekonomik İşbirliği ve Kalkınma Örgütü tarafından yapılan bir araştırmaya göre, 12 yaşından küçük çocuğu olan annelerin yüzde 61,5'i 2020 yılında bakım işlerinin çoğunu ya da tamamını üstlendiğini belirtirken, bu oran babalarda yüzde 22,4'tür. Özellikle, iki ebeveynli ve iki gelirli hanelerdeki babalar, gerçekleştirdikleri bakım işinin miktarını sürekli olarak abartmaktadır.  Dahası, çalışma, babanın işsiz ve annenin çalışıyor olduğu durumlarda bile, annenin ücretsiz bakım işinin daha fazlasını yaptığını ortaya koyuyor.

Onlara göre sorun esnekliğin kendisi değil. Sorun, bu esnekliğin onların hayatına kattığı iş ve sorumlulukları nasıl dengesiz bir şekilde çoğalttığı. Kadınlar uzun zamandır hizmet etmek, daha azıyla daha fazlasını yapmak üzere sosyalleştirildi. Geçen yüzyıl boyunca kadınların ev dışındaki işlerinde daha iyi ücretlendirilmeleri ve önlerinin açılması için çabalar sarf edildi. Ancak bu noktada, bakım altyapısı onlarca yıldır çökmekte ve birçok yerde pandemi tarafından tamamen yok edilmiş durumda. Toplumun çoğu köşesi hala inatla her ailede ailenin ihtiyaçlarıyla tam zamanlı olarak ilgilenen bir kişi varmış gibi organize ediliyor. Her ne kadar görünürde eşitlikçi ortaklığa, çalışan annelere ve genel olarak ebeveynlere saygı duysak da, toplum yukarıda sayılanların hepsinin geliştirilmesine inanılmaz derecede düşmanca yaklaşıyor. Bir kuruluş toplumsal eğilimleri ve yükleri hafifletmek için elinden geleni yapabilir. Kariyerlerin kadınlar ve anneler için nasıl erişilebilir kılınacağına dair parlak bir örnek oluşturabilir. Kadınlara inanılmaz bir esneklik verebilir. Açık olmak gerekirse, kadınlar işi sürdürülebilir kılmak için zaman, çaba ve politika geliştiren şirketlere yöneldiler ve yönelmeye devam edecekler gibi görünüyor.