Güldür Güldür Show 10. yılını kutluyor: Baskı olsa da zeka daima yolunu bulur

Büyük şair Hasan Hüseyin Korkmazgil’in dediği gibi, acıyı bal eylemesini bilen bir halkız. Müşkül şu ki bal eylenemeyecek kadar arttı son zamanlarda acılarımız. Hayat omuzlarımızda ve kalbimizde iyice ağırlaştı. Sadece son on yılda yaşadıklarımızı alt alta yazsak, güzelim Türkçemin bile sözcükleri kifayetsiz kalır. Yine de yaşama sevincimiz büsbütün kaybolmasın diye uğraşan sanatçılar var. Sahnede mizahın bazen akını bazen de karasını yaparak bize nefes aldıranlar. Devekuşu Kabare’nin, Ortaoyuncular’ın, Ertem Eğilmez’in, Oğuz Aral’ın, Levent Kırca’nın, Haldun Taner’in mirasçıları. Güldür Güldür Show’u tanıyorsunuz. Bu yıl onuncu yaşlarını kutluyorlar. Takdir edersiniz ki sürekliliğin zor, başarının aslanın midesinde olduğu gösteri dünyasında az buz süre değil. Mizahlarını hiçbir mahalleyi rencide etmeden ve duruşlarını bozmadan yapmaları da hayranlık verici.Güldür Güldür Show’a ilk ne zaman kapıldığımı hatırlamaya çalışırken, aklıma yıllar önceki “Kaymakam Karşılama” skeci geldi. Hani köye kaymakam gelecektir ve karşılama merasimi için çalgıcılara ihtiyaç duyulur. Muhtar ve sivri zekâlı yancısı, köyün İstanbul’a gidip müzisyen olmuş çocuğunu çağırmayı uygun görürler. Ama grubuyla beraber geldiğinde elemanın Black Metal gitaristi olduğu ortaya çıkar. Grubu gotik sahne makyajlarıyla gören ahali onların üç harflilerden olduğunu zanneder ve olaylar çılgınca gelişir. Skeç öyle incelikli yazılmıştır ki Black Sabbath hayranlarını da Anadolu insanını da güldürecek kıvamdadır.Hal böyle olunca insanın sosyolojik tespitler yapası, Kemal Tahir ya da Şerif Mardin’den alıntılar sıralayası geliyor ama telaşa mahal yok, yapmayacağım. Marifetin samimiyet olduğunu söyleyeceğim sadece. Gazetemiz Güldür Güldür Show’u yazmamı istediğinde, basit bir plan yaptım: Bir polisiye yazarı olarak içlerine sızacak ve açıklarını kollayacaktım. Bakalım neydi on yıldır her şeye rağmen yola devam edebilmelerinin sırrı. İşin mutfağı yazarlık makamı olduğundan, önce onlara uzanayım dedim. Perde arkasındaki o yüzlerini görmediğimiz, seslerini duymadığımız gizemli şahıslara. Eşeğime ters binip vardım huzurlarına. Ayağımın tozuyla da sordum sorumu: “Ey mizah erbabı insanlar, bu skeçleri yazarken bizim seyrederken eğlendiğimiz kadar eğleniyor musunuz?”Herkese normal geleni komik görmek Hiç tereddütsüz “Eğleniyoruz!” dediler. “Bu eğlence yazarın o konudaki eğlenceyi görmesiyle başlıyor. Bir komedi yazarı olarak hayata bakmanın güzelliklerinden biri de bu. Herkese normal geleni komik görmek, bazen de tam tersi. Yazar o hafta yazmak istediği konudan herkese bahsediyor ve ekipçe o konuda espriler yapıyoruz.” Dediklerine göre sistemleri hem yazarı hem de programı her hafta üretmenin vahşetinden korumak üzerine kuruluymuş. Öncelikle yazarlar konularını bulup tüm ekibe bahsediyorlarmış. Eğer yazar o hafta konu bulmadıysa da beyin fırtınasıyla konu yaratılıyormuş. Konu belli olduktan sonra başlıyormuş esprileri bulma faslı. Skeç yazıldıktan sonra en az beş ayrı göz tarafından tekrar okunup revize ediliyor, yeni espriler ekleniyormuş. Provayı izledikten sonra da yazdıklarını rötuşluyorlarmış. Benden duymuş olmayın ama çalışırken gerildikleri, hatta inceden küfürleştikleri bile oluyormuş.“Peki tiplemeleri yazarken kimin oynayacağını da kafanızda belirliyor musunuz?” diye soracak oldum, yapıştırdılar cevabı. “Elbette. Her bölümün provasında olmak, yıllardır birlikte çalışmak, oyuncularımızın aynı zamanda yakın arkadaşlarımız olması onları daha yazarken duymamıza sebep oluyor. Bu çok kıymetli.” Böyle ilk bakışta huzurlu görünen ortamları sinsice kurcalamak polisiye yazarı huyum olduğundan, sormadan edemedim. “Peki Ali Sunal ile paslaşmanız nasıl gerçekleşiyor?” Fakat heyhat! Yılların tecrübesinden midir nedir, gelmediler tufama. Ali Sunal’ın hoca gibi görünmesinin bir yanlış anlaşılma olduğunu söylediler. “Formatın ilk halinde Ali bir sosyoloğu oynuyordu. Sahnedekiler onun tespitlerini oynayan oyunculardı ve her birinin bir hikâyesi vardı. Eski izleyiciler hatırlar. Ancak zamanla format değişti ve şimdiki halini aldı. Ali de sunucumuz olarak aramızda. Ali’nin sunumu ve seyirciyle iletişimindeki duruş, onun hoş sohbeti bizi simgeler ve çok kıymetlidir. Ancak yaratım süreci yazar, yönetmen ve yapımcı arasında ilerliyor.”En önemli güç samimiyet Ekip içine nifak sokmayı başaramamış olmanın burukluğuyla ara verdim yazarlarla sohbete. Olay yerinde Ali Sunal’ı aramaya başladım. Bulur bulmaz da derhal patlattım en havalı sorumu. “Güldür Güldür Show artık Amerika’daki Saturday Night Live gibi bir ekol haline geldi diyebilir miyiz?”“Yani devamlılık ve insanları gülümsetmek açısından tabii ki diyebiliriz” dedi, kalender bir tebessümle. “Sonuçta senin de benim de aklımıza geldiğine göre hoş bir bağlantı var.”Kabul edelim önemli gündemler var artık Samimiyet meselesine gelince Kemal Sunal’ı anmadan edemedi. “Babamın filmleri için de yorumumda, en önemli gücünün samimiyet olduğunu söylerim. Bizde de öyle. Sahnenin en arkasından en önüne, program boyunca sıcak bir bağ kurduğumuzu düşünüyorum. Tabii ki bu bağ ciddi anlamda yazarlar, sahne arkasındaki ve önündeki ekibin yıllar içinde birbirini tanıması, birbirine güvenmesi, profesyonelce ve çok çalışmasıyla mümkün.” “Peki…” dedim pipomdan bir nefes çekip. “Şov esnasında oturduğun masadaki kişi Ali Sunal mı yoksa o da karakterlerden biri mi?” Cevabı gayet net oldu. “Hayır efendim. O koltukta oturan, ‘Beşeriyete Giriş’ kitabının yazarı Yardımcı Doçent Aziz Güngör Esen. Yani konsept öyle başladı ama şimdi kabul etmeliyiz ki seyirci, program ve ben farkında olmadan olayı biraz Ali’ye döndürdük. Çünkü bence orada oturanın kim olduğundan daha önemli gündemlerimiz var artık.” Aha! Sonunda bir ipucu yakalamıştım. Gri hücrelerim çalışıyordu. Neydi acaba o daha önemli gündemler? Dedektif hislerim davul çalarken döndüm yazı ekibinin yanına. Dedim ki “Sayenizde memlekette siyasal mizah küllerinden doğdu. Hiç korktuğunuz oluyor mu?”“Olmuyor…” dediler bir ağızdan. “Baskı tarih boyunca vardı. Ancak zekâ ve akıl bu baskıya rağmen bir yolunu bulup düşünmekle gelişti. Baskılara rağmen üretmek sanatın doğasında var. Bizim tüm skeçleri yazarken bir tane motivasyonumuz var, o da komik olmaları. Bir yazarın aile ile ilgili getirdiği konu da komik olabilir, siyasi bir mesele de. Eğer bir konu komikse ondan bahsetmek korkutucu değil. Didaktik olmadan meselenin komedisini çıkartmaya odaklanıyoruz. O konuyla eğlenmeye bakıyoruz.” Herkes birbirini ‘leb’ demeden anlıyor Baktım yazarları provoke edemiyorum, bari prova ortamını kolaçan edeyim dedim. Hem nicedir görmediğim eski dostları lafa tutar, işlerine güçlerine mâni olurum. Kulise girdiğimde Doğa Rutkay polis yeleğiyle, Mahir İpek acayip bir perukla, Erdem Yener grotesk bir takım elbiseyle, Alper Kul eşofmanla, Hasibe Eren de iş görüşmesi kıyafetiyle dolanıyordu. Onlarla hoşbeş edip eski günleri yad ettikten sonra salona sızdım ve kuruldum yönetmenin yanına. Provayı izlemeye başladım. O esnada efsane fotoğrafçı Sebati Karakurt etrafta dolaşıyor, olay yerini kare kare tespit ediyordu.Fark ettim ki saat gibi çalışan bir makinenin bağrındayım. Herkes birbirini leb demeden anlıyor. Kimse kimseye gereksiz sorun çıkarmıyor. Çözümler anında ve ortak akılla bulunuyor. Ayrıca eğleniliyor da. Eğer ben oradayım diye gerçek yüzlerini saklamadılarsa, ideal çalışma ortamı. Hem huzurlu hem parası fena değil. Kim istemez?Yönetmen yorumu İlk molada sordum karizmatik yönetmen Meltem Bozoflu’ya. “Hocam, senelerdir Türkiye’nin en yetenekli komedyenlerini yönetiyorsun. Hiç seni üzdükleri oluyor mu?”“Güldür Güldür’ün kendine has bir edebi var…” diyerek çayını yudumladı. “Zaman içinde oluştu ve şükür ki sağlam bir şekilde de yerleşti. Dolayısıyla ister teknik ekip ister oyuncular olsun, bu edebe uyumlanıyor. Bir arada olmayı seven bir ekibiz. Bu sevgiyi birbirimize duyduğumuz saygı koruyor.” “Peki on yıl önceki Meltem ile şimdiki arasında ne farklar var?” soruma cevabı da manidar oldu. “Sinema-TV mezunuyum. Zaman geçtikçe elimdeki enstrümanı daha iyi tanır ve kullanır hale geldim. Her şey gibi bizim işimiz de biraz kilometre işi. Zamanla artık bazı kararlar reflekslerin oluyor ve onlar zaten kendiliğinden olurken sen yenilerini keşfediyorsun. Böyle böyle ilerlemeye de tecrübe diyoruz zaten. Bu sadece bana has değil, beraber çalıştığım arkadaşlarımda da gözlemliyorum.”On yılı devirmiş, insanlık hallerimizin hemen hepsine ucundan kıyısından değinmiş bir şovu sırf siyasi mizah üzerinden konuşmak elbette münasebetsizlik. Bundan sıkılmakta haklılar. Kaldı ki seçime doğru giderken yükselen stresi biraz olsun azaltacak şeylere ihtiyacımız var. Güldür Güldür gibi her kesimden ve fikirden insanı güldürebilen bir şovun varlığı bu sebeple güzel. Ne var ki üretirken bir taraftan da hepimizi sarsan felaketlerin ruhlarında açtığı yaralarla baş etmeye çalıştıkları da belli. Oyuncuların bazıları arama-kurtarma eğitimi almaya başlamış, bazıları da her fırsatta deprem bölgesine koşuyormuş. Hepsinin hayatla ve meslekleriyle ilişkisi geri dönüşsüz bir şekilde değişmiş. Hatta bazen gülmeyi ve güldürmeyi bile sorgular olmuşlar.Yıllar sonra ardından ne söylenir? Akşam olup da şovu seyircilerle beraber, televizyonda yayınlanacak haliyle izlerken, kendimi geleceğin anılarının içinde gibi hissettim. Nasıl bugün yetmişli yılların nostaljisini “Mavi Boncuk” filmiyle, doksanlar nostaljisini “Aldatıldık” şarkısıyla, milenyum nostaljisini de “İkinci Bahar” dizisiyle yaşıyorsak, 2040’lı yıllar Türkiye’sinin insanları da Güldür Güldür izleyerek şöyle düşünecek belki de. “Ah, 2020’lerde ne güzel insanlar ve ne sıcak mizah şovları varmış. Şimdi öyle mi? Bugün hepimiz metaverse aleminde piksel olduk. Ne varsa eskilerde var.” Bakınız Ali Sunal’ın “Şovunuzun mizah geleneğimizle bağlantısı nasıl?” şeklindeki soruma verdiği cevap da dikkate şayan. “Bundan çok yıllar sonra, inan bana, Güldür Güldür mizahı geleneklerimiz arasında yerini alacak.” “Peki ya süre meselesi?” diye sordum bu sefer de yazarlara. “Keşke Amerika’daki gibi skeçleri daha kısa yazsak dediğiniz hiç olmuyor mu?” “Kesinlikle oluyor” dediler. “Yaklaşık 135 dakika yayın bandı veriyoruz. Bu komedinin doğasına aykırı bir süre. Hem skeçler hem de yayın bantları yarı yarıya düşmeli.” Aldıkları en ilginç tepkiyse, Beşiktaş’ta mantı yedikleri sırada bir televizyon kanalının yazdıkları skeçler üzerinden onları ‘toplum mühendisi’ ilan etmesiymiş. “Mantı yerken böyle ilan edilmek bize garip gelmişti” dediler gülüşerek. “Onun dışında çoğu zaman hayatımızdan insanları yazdığımız için, onların skeçleri izleyip kendilerini gördükleri anlar biraz enteresan olabiliyor. Bazı akraba, arkadaş ve hemşerilerimiz bizden telif isteseler yeridir. Özellikle de eşlerimiz ve çocuklarımız.”BKM’den çıktığımızda bizi yağmurlu gece karşıladı. Beşiktaş çarşısı ise cıvıl cıvıldı. Bir ağaç pervasızca çiçek açmıştı. Yeni uyanmış doğa sanki gülümsüyordu. Anladık ki bahar yakın. Çoktan düşmüş cemreler. İşin sırrı bu: Aynı dili konuşmak Güldür Güldür Show ekibinin filmleri de var, malum. Sahne için üretmekle beyazperde için üretmek arasındaki farkları yönetmen Meltem Bozoflu’ya sordum. “Aslında işin bu kısmı zor olmadı…” dedi. “Çünkü artık oyuncu arkadaşlarımla aramızda oluşan bir dil var. Bu yazarlarımızın da içinde olduğu, hep beraber oluşturduğumuz bir dil. Böyle olunca sahnedeki enerjiyi taşımak değil de onun sinemaya balans ayarını iyi yapmak işin incelik isteyen tarafı oluyor. İki filmde de elimizden gelenin en iyisini yapmaya çalıştık. Umarım daha da ince ayarlar yapacağımız yenileriyle yola devam ederiz”Çok güldürenler Bazı skeçler her izlendiğinde ayrı bir tat veriyor. Anlamı zaman ve mekana göre değişiyor. Bunu toplumun her kesimine hitap ederek yapıyor. Şifre adlı skeci üç kez izledim. Bir kez genel provada, bir kez ezber provasında, bir kez de programda. Üçünde de güldüm. Mahir İpek bankamatikten para çekmeye çalışırken gasbedilmek istenen bir emekliyi oynuyordu. Fakat önce kart şifresini, sonra telefon ekran şifresini, en nihayet de e-posta şifresini unutarak zehrediyordu gaspçılara hayatı. Hani biraz daha uzatılsa tek başına tiyatro oyunu olabilecek bir skeçti. Bunlardan her hafta altı tane kotarmak büyük iş. Sahne arkasındaki ekibin çoğunluğunun kadın olmasına şaşmamalı.“İlk başta işler iyi gitmedi” Ekiptekilerin “Güldür Güldür’ün her şeyi” diye bahsettiği uygulayıcı yapımcı Elif Yakarçelik, on yıldır süren macera hakkında şunları söylüyor. “İnatçıyız. İlk başta işler iyi gitmedi. Tanıdık eş dostla salonu doldurmaya çalıştığımız bir dönem geçirdik. Show TV’ye geçtikten sonra mucizevi bir şey oldu. Seyirci bizi sevdi. Reytinglerin artması artık biletlerin haftalar önce bitmesine, yurt içi ve yurt dışı turneler yapmamıza vesile oldu. Jenerik müziğimiz duyulduğunda seyircimiz tempo tutmaya başlıyor ve o an bizim için zaman duruyor. Sistemi öyle kurduk ki kim giderse gitsin gücünü kaybetmeden çalışıyor. Güncel olaylara, gündeme mizahla bakmak, şakalar yapmak bizim için hayatı daha da çekilir kılıyor. Aynı şeyi seyircimize de vermeye çalışıyoruz. Zorlandığımda kaçış noktam müzik oluyor. Bu kadar eğlenceli işler yaparken yaptığım müziğin biraz depresif olmasının nedenlerinden biri, işte bu insan ilişkilerini yönetme yorgunluğu (gülüyor).