Depremin merkez üssüne yakın Gaziantep'te öğretmen olarak çalışan ABD vatandaşı 45 yaşındaki BJ Richardson, deprem anı ve sonrasında neler yaşadığını The Guardian’a anlattı. Çalıştığı okulun spor salonunda kaldığını söyleyen Richardson, ikinci depremden sonra evinin yıkılmış olacağını ancak bunu arayıp sormaktan bile korktuğunu aktardı. Richardson son iki günün şu ifadelerle anlattı:
Hepimiz şoktayız. Salı sabahı Gaziantep'in küçük bir bölgesinden geçtim. Yıkımlar, çatlak binalar, kırık camlar… Hasar her yerde. Bu binaların her biri şu anda evsiz kalmış yüzlerce insanı temsil ediyor. İnsanların ve hatta ailelerin içinde uyuduğu düzinelerce araba gördüm. Sıcaklıklar dün gece -1 derecenin altındaydı. Pilleri, gazları dayanmayacak.
Amerikalıyım ve son yedi yıldır Gaziantep'te yaşıyorum ve öğretmenlik yapıyorum. İlk deprem olduğunda sabah 4.17'de uyandım. Ara sıra depremler oluyordu ama bu açıkça en kötüsüydü. Beş katlı eski bir beton binanın üçüncü katında oturuyorum ve yıkılacağını bekliyordum. Pencerelerim birden açıldı ve insanlar ellerinden geldiğince hızlı bir şekilde dairelerinden dışarı koşarak çıkarken koridorda kırılan camların sesini duyabiliyordum. Koşarak çıkmak belki yapılacak en akıllıca şey değildi ama panikliyorsunuz.
"Bütün gün dışarıda kalamayız ama içerisi güvenli değil"
Kapı pervazında durdum. İlk sarsıntı bir dakikadan fazla sürdü. Sonsuzluk gibi geldi. Tüm bina sallanıyor ve titriyordu. İlk şok yatıştığında, bir çanta, dizüstü bilgisayar, kuru atıştırmalıklar aldım ve dışarıdakilere katılarak dairemden ayrıldım. Birçok kişi kapılarını yeni açmış ve terlikleriyle dışarı koşmuştu. Yağmur ve kar nedeniyle kısa sürede içeri girmeye başladık ama ardından büyük bir artçı sarsıntı daha oldu. Bu, birçok insanın dünden beri içinde bulunduğu bir ikilem. Bütün gün dışarıda kalamayız ama içerisi de güvenli değil. Tüm zamanını arabalarında geçiren birçok insan var.
Taksi şoförü ailesiyle birlikte yolcu alıyor
Sabah 8 civarında bir taksi bulmayı başardım, şoför ücret almıyordu ve arka koltukta annesi ve karısı vardı, bütün gün onlarla birlikte dolaşıyorlardı. Spor salonunu açan okuluma doğru yol aldım. Buradaki binalar ucuz ve hızlı yapılıyor, batı standartlarına sahip değiller. Buradaki binaların çoğu hala ayakta ancak onlara güvenemiyorsunuz.
"Sormaya korkuyorum"
Apartman yöneticim dün öğlen saatlerinde, ikinci depremden önce benimle iletişime geçti ve önümüzdeki 72 saat boyunca eve dönmememi tavsiye etti. Buradan bir buçuk mil uzakta 13 katlı bir bina tamamen çöktü. Binam duruyor mu bilmiyorum, sormaya korkuyorum.
Burada spor salonunda geceyi ve gündüzü geçiren yaklaşık 200 kişi vardı. Herkesin kendi korku hikayesi var. Hepimiz en azından evini kaybeden ya da daha kötüsünü yaşayan en az bir kişiyi tanıyoruz. Bugün birçok insan bir çıkış yolu bulmak, evlerini ve evcil hayvanlarını kontrol etmek, battaniye veya yiyecek almak için dışarı çıktı. Uzun vadede ne yapacakları hakkında hiçbir fikirleri yok. Birçok yol, büyük kazalar nedeniyle tamamen tahrip olmuş veya kapatılmış durumda.
"Sadece ertesi gece hayatta kalmak istiyoruz"
Arkadaşım bana İskenderun'daki 15 katlı bir binada ağır hasarlı dairesinin resimlerini gönderdi. O ve ailesi bir sığınakta, günü atlatmaya odaklanmış durumdalar, gelecek henüz başa çıkılamayacak kadar dayanılmaz. Cips ve kraker yiyorum. Şimdilik yeterince atıştırmalık var. Ama üç gün yeteceğini sanmıyorum. Mağazaların ve marketlerin çoğu kapalı; Umarız yakında yeniden açılırlar, böylece daha fazla yiyecek tedarik edebiliriz. İçmek için yeteri kadar miktarda şişelenmiş su var ama yıkanmak veya tuvaletler için akan su yok. Dün giydiğim kıyafetleri giyiyorum ve yarın tekrar giyeceğim. Olağanüstü bir durumdayız. Yetkililer, acil durum veya yardım görevlileri için yolların açık tutulması nedeniyle trafik yoğunluğuna neden olunmamasını talep ettiler. İnsanları güvenli olmayan binalara girmemeleri konusunda da tavsiyede bulundular. Elektriğimiz bir jeneratörle geliyor ancak birçok benzin istasyonunun benzini bitti ve yakında diğerlerinde de bu durum olacaktır.
Gelen yardımlar haklı olarak şehir merkezlerine yoğunlaştı ancak aynı derecede ciddi şekilde etkilenen düzinelerce küçük köy var. Normale dönmenin uzun zaman alacağını biliyoruz. Güçlü olmak, öğrencilerimin güvenebileceği biri olmak istiyorum ama benim de şarj olmaya ihtiyacım var. Sadece ertesi gece hayatta kalmak istiyoruz.
