Datça’dan Knidos’a nefis mavi yol

Çocukken en sevdiğim şey Toros’umuza atlayıp koy koy Ege’yi gezmekti. Bazen İzmir’den günübirlik, bazen de ver elini Datça, Fethiye, Kaş, Bodrum. Bazen pansiyonda, bazen çadırda kala kala. Her bulduğumuz koyda denize dala çıka. Artık ne pansiyon kaldı doğru dürüst, ne bakir koy. Bu hissi bana yaşatan ender yerlerden biri Datça. Bükleri hala halkın malı olmaya devam ediyor, parsellenmeye direniyor. Sanki bir Datça kaldı elimizde. O yüzden korkuyorum Datça yazarken, anlatırken ve iyi ki diyorum... İyi ki yolu uzak, yolu zor, yolu kıvrım kıvrım ve çok zahmetli.