Zeynep Göğüş üçüncü romanı Yok Çünkü Telafisi (Everest Yayınları) ile bu kez bizleri Abdülhamid’in tıraş sehpası eşliğinde tarih sayfalarında bir yolculuğa çıkarıyor. Romanın ana karakteri gazeteci Murat, Brüksel’de Türkiye-AB ilişkileri muammasının ortasında kendine tarih yaratma çabasında iken, bitpazarından aldığı tıraş sehpasıyla kendini “hatıratını”, şanlı kök ve aile tarihini yazdırmak isteyen Oğuz Göker’in evinde buluyor. Sadece evinde de değil; Göker’in hayatının muammasında, çarpıttığı kök tarihinde, karısı Sitare’nin sessizliğinde ve kızı Handan’ın kara kutusunda… Mekanları iyi bildiğim yerlerden seçtim
Yok Çünkü Telafisi’nin sizdeki çıkış noktası neydi? Tarihin farklı yüzlerine bakma isteği. Romanın merkezine toplumsal ve kişisel tarihin nasıl inşa edildiğini koyarak çıktım yola. Devletlerin tarih yazımı ile bireylerin yaşam öykülerini kurgulayışı arasında paralellikler olduğunu düşünüyorum. Bu paralellik üzerine düşünme arzum temel motivasyonumdu. İnsanların nesnelerle kurduğu ilişkiler, kuşaklararası aktarım ve yazma eylemi üzerine ise epeydir düşünüyordum. Rumeli ve Gaziantep kültürlerinin buluştuğu bir aile ortamında büyüdünüz. İstanbul ve Brüksel arasında yaşadınız. Romanı okuduğumda, hayatınızdaki coğrafi mekânların yer aldığını gördüğümde, her ne kadar yazarla karakter arasında ortaklık kurmak istemesem de bu ister istemez oldu. Üstelik romanın ana karakteri Murat da Brüksel’de gazeteci... Mekânı olarak iyi bildiğim yerleri seçtim. Brüksel benim yaşamımda İstanbul kadar, Ankara kadar belirleyici bir yere sahip. Gaziantep’te yaşamadım ama baba memleketim. İlk romanım Işık Ülkesinden’de anne tarafımın geldiği Rumeli’den yola çıkmıştım. O romandaki zeytinlikler ikinci romanım Zeytin Kuşu’na mekân ve doğayı sahiplenme olarak sarktı. Yok Çünkü Telafisi’nde sıra Kudüs’ten Urfa’ya uzanan bir hatta, baba memleketi olan Antep’i de işin içine katmaya gelmişti. Murat karakterinin de benim gibi Brüksel’de gazetecilik yapması, bahsettiğiniz türden bir özdeşlik kurulmasına yol açabilir elbette.
Romandaki “İnsan yazarken dönüşürmüş çünkü aynı zamanda kendisiyle yüzleşirmiş” cümlesinden yola çıkarak, sizin bu cümleyi ne kadar yaşadığınızı merak ediyorum… Çok! Yazarken kendinizi serbest bıraktığınızda bilinçdışınızdan dökülenler bilincinde olmadığınız duygularınız, düşünceleriniz olarak karşınızda dikiliyor. Bu da düşünmeyi getiriyor. Böyle bir süreç yaşayan biri ister istemez dönüşür. Yazmanın en güzel taraflarından biri bu. 
