Joan Kim Erkan, Galler’de doğdu ve Londra’da Central School of Speech and Drama’da eğitim gördü. Hayatının büyük bölümünü kocası Aydın Osman Erkan ve iki kızıyla Türkiye’de geçirdi. İlk eşi Nil Arbel ile Londra’daki Albert Hall’da faaliyet gösteren Central School of Speech and Drama’da eğitimini sürdürürken tanıştı ve gençlik aşkının peşinden İstanbul’a geldi, Türkiye’ye ayak bastığı gün 14 Şubat 1959’du. Joan Kim Erkan o günden bugüne değişen hayatını, tanık olduğu zaferleri, yıkımları, mutluluk ve acılarını bir kitapta topladı. Kitap yalnızca Joan Kim Erkan’ın yaşadıklarını, deneyimlediklerini anlatmıyor. Yabancı gelin, ezeli turist, dünya vatandaşı Joan Kim Erkan yakın dönem Türkiye’sini İngilizce ve Türkçe olarak iki ayrı baskısı yapılan Kim Bu (Lady Who?)’da anlatıyor. Kim Bu nasıl şekillendi? Henüz küçük bir çocukken günlükler tutar, sırlarımı, çocuksu düşüncelerimi yatakta heyecanla günlüğüme yazardım. O günden bugüne de çok şey değişmedi. Yazmak ve okumak hayatımın hep çok önemli parçaları oldu. Eski meydanlar, tarihi binalar, yeşil parklar yerlerini alışveriş merkezlerine, devasa gökdelenlere ve sürekli şikayet eden insanlara bıraktı bırakalı ben henüz gencecik bir kızken tanıştığım şehri ve insanlarını düşünüyorum. Torunlarım ve genç jenerasyon, aileleri ve ülkeleri hakkında gerçek bir anlatıyı hak ediyorlar. Kızım Rana Tabanca’nın minnettar olduğum ısrarı olmasaydı bu kitap olmazdı, herhalde şu anda pandemiyle ilgili bir şeyler karalıyor ya da COP26 İklim Değişikliği Konferansı ile ilgili notlar tutuyor olurdum. Sizi İstanbul’a getiren aşk. Bugünle karşılaştırılınca aşk, evlilik nasıl bir değişim gösterdi? Yunan epik dramalarının muhteşem açık hava tiyatrolarında oynandığı, oyunların aşk, güç, kıskançlık ve trajediyi anlattığı günlerden bu yana “aşk”ın değiştiğini düşünmüyorum. İlk eşim Nil Arbel, çevremdeki genç erkeklerden farklıydı. Cumartesileri kız arkadaşlarıyla vakit geçirmekten daha çok futbol oynamakla ilgileniyorlardı onlar, oysa Nil beni memnun edeceğini bildiği şeyleri ayarlayarak beni cezbetmek için yola çıktı. Aşkın koşulsuz olduğuna inanıyorum. İki insan arasındaki sevgi dolu bir ilişkinin, büyümek, olgunlaşmak ve iyi yaşlanmak için olmazsa olmaz olduğuna, yaşamdaki tümsekleri ve trajedileri katlanabilir kıldığına inanıyorum. İstanbul’u ilk gördüğünüzde ne hissettiniz? Mutlak bir huşu, derin hayranlık yaşadım. Güzellik, güç, din, zenginliği temsil eden muhteşem binalar derin sırlar taşıyordu. Hâlâ eski İstanbul olarak adlandırabileceğimiz duraklar favori ziyaret noktalarımdır. Peki ya yabancı gelin kavramı? Yabancı gelin ailede bir statüye, bir konuma denk geliyor aslında, bir tür abla oluyorsunuz. Ailem evliliğime şiddetle karşı çıkmıştı, bu nedenle Nil’in geniş ailesi bana kollarını açtıklarında çok mutlu olmuş, rahatlamıştım. Bir an önce İstanbul’un her köşesini keşfetmek istiyordum ve ilk altı ayımda da bunu yaptım. Bugün bile ailem bana “ezeli turist” der. Bir “yabancı” olabilirim ama kendimi hiç öyle saymadım. 
Kitap iki dilde basıldı
Kitabınız Türkiye’nin yakın geçmişiyle ilgili bir el kitabı niteliğinde. Ülkenin değişimini, dönüşümünü nasıl değerlendiriyorsunuz? Yalnızca Türkiye değil, dünya değişiyor. Demokrasi çatırdıyor. İnsanlar kurumlara olan inancını büyük ölçüde kaybetti. Her toplumdaki ortalama insanın isteği barış içinde yaşamak ve refah içinde olmak. Bu yüzden geleneklere ve özgürlüğümüze sımsıkı sarılmalı ve gerçek geçmişimizi asla unutmamalıyız. Ben iyi bir şeyin hemen köşede bizi beklediğini düşünen, bir iyimserim. Bu bağlamda Hans Rosling ve Ola Rosling’in Factfulness adlı kitabını okumanızı şiddetle tavsiye ederim. Kitabınız iki dilde yayınlandı. Ülkemizi tanımayanlar için bir pusula olacağını düşünüyor musunuz Kim Bu’nun? Kitabı İngilizce yazdım ama doğal olarak Türkçe konuşan arkadaşlarımın da o yılları benimle yaşamasını istedim. Bildiğim bir şey varsa Türkiye’yi ziyaret eden herkesin ülkenin doğal güzelliğine hayran olduğu ve insanların misafirperverliği ve nezaketinden çok etkilendiği. Uluslararası moda dergilerinden birinden yabancı bir gazeteci gelmişti İstanbul’a, Nişantaşı’nda yürürken, Nişantaşı’nda yürüyen kadınların Londra ya da New York sokaklarında yürüyenlerden daha şık olduğunu söylediğini hatırlıyorum. Türk geleneklerine bağlı olduğunuzu kitap boyunca seziyor okur. Hayatı kutlamayı ve kırsalda yaşamayı çok seven bir aile olarak, bayram, düğün, cenaze, özel bayramlar gibi yerel geleneklerin çoğuna katıldım, bayraklar asıp Atatürk tişörtleri giydim. Bana yalnızca bir gelenek söyleyin, seve seve katılırım!
