Levent Gürçay
Bu sabah çok heyecanlıyım. 7.00 gibi kalktım, hava buz ama pırıl pırıl ve gökte oyuncak gibi bulutlar asılı. Bhutan, Punakha’dayım ve bir yetimhanede genç keşişlerle kahvaltıya gideceğim. Rehberimle beraber 45 dakika trekking yapıp Punakha tepelerinde, Himalayalar’ın eteklerine konumlanmış bir manastıra gidiyoruz. Manastıra vardığımızda, bordo cübbeleriyle genç keşişlerin çoktan sabah sınıflarına başladıklarını görüyorum. Sabah dersleri matematik ve İngilizce. Teneffüsle birlikte, sabah kahvaltılarını etmek için salona geliyorlar. Ben 5 yaşında bir genç ve ona ağabeylik yapan 12 yaşında bir delikanlı ile birlikte masaya oturuyorum. İlk bakışta, olgunlukları, efendilikleri beni çok etkiliyor. Mantralar eşliğinde, sade pirinç ve az miktarda sulu çorbadan oluşan kahvaltı başlıyor. Hepsi, yemeğe başlamadan önce, yapışkan pirinçten üçer adet konik deniz kabuğuna benzer heykelcikler yapıp yemeklerinin yanına koyuyorlar. Bu, şeytanları ve kötü ruhları kovmak için yaptıkları bir ritüelmiş. Derin sohbetimiz başlıyor, 12 yaşında olan genç keşişin İngilizcesi şaşırtacak kadar iyi. Hayattan, sevdiğimiz filmlerden, kendi yaşam hikayelerimizden laflıyoruz. Onlara bu kadar yokluk içinde nasıl böyle sakin ve huzurlu olduklarını, günlerini nasıl geçirdiklerini soruyorum. Yeniden başlayan mantralarla teneffüsün bittiğini anlıyorum.
Bir an dönüp düşünüyorum, neredeyim ben diye… Bhutan Krallığı’ndayım. Çin ve Hindistan arasında sıkışmış, bu minik Himalaya ülkesinin büyülü atmosferi, tarihinin derinliği, doğasının büyüleyici güzelliği ve bozulmamış yerel kültürü ziyaretçilerine unutulmaz bir deneyim sunuyor. İşte benim için de seyahat etmeyi eşsiz kılan, film karesi gibi böyle benzersiz ve zamansız anları yaşayabilmek.
