Geçen haftadan itibaren İstinye Park’taki yenilenen Louis Vuitton mağazasının önünden geçenler uluslararası heykel sanatçımız Seçkin Pirim’in bu binanın cephesini kaplayan heykel giydirmesi ile karşılaşıyorlar. Tüm dünyada sanata destek vermeyi asıl işi olan lüks kadar önemseyen LV bir Türk ismin eserine ilk kez bu kadar büyük bir çapta yer veriyor. Seçkin Pirim’in diğer işleriyle bağ kuran katmanlardan ve çizgilerden oluşan bu bembeyaz heykeli görünce onu merak etmemek mümkün değil. Her geçen, “Bu nedir?” diye kafasını kaldırıp inceliyor, önünde birkaç dakika geçiriyor. Pirim’i tanıyanlar da onun sanatından haberi olmayanlar da binaya imzasını attığını söylüyorlar. Heykellerinin kendi hayatıyla özdeş ilerlediğini söyleyerek başlıyor söze. “Dünyada ne popülerse ben de onu yapayım, demedim hiçbir zaman. Bugün gördüğünüz çizgilerin ortaya çıkmasının bir nedeni vardı. İşlerin bir tarafı katmanlı, bir tarafı düz. İşte bu katmanlar hayatın maskları, yani yapmak zorunda olduklarım. Düz tarafı ise özgür olmayı seçtiğim tarafım. İkisinin bir arada olduğu bu iş beni oluşturuyor.” Hayatı minimalleştikçe bu, heykellerine de yansımış. “Son beş yıldır çok azalttım her şeyimi. Evde iki tane kot pantolonum vardır. Bir gün birini, bir gün diğerini giyerim. Böyle böyle hayatım ve işlerim de minimalleşti.” 
Soyut işle ağlatmak
Kolay değil elbette. Ama mümkün olduğunu New York’ta tecrübe etmiş. “5 yıl önceki New York sergimde koca bir heykelin karşısında bir izleyiciyi ağlarken gördüm. ‘Şu eseriniz karşısında kendimi tutamadım. Nedenini bilmiyorum. Size sarılabilir miyim?’ dedi. Hayatım boyu yakalamak istediğim duygu buydu. ‘Asıl ben size sarılmak istiyorum’ dedim. O yüzden soyut iş bana hâlâ böyle uçsuz bucaksız geliyor ve her zaman yeni bir şey yapma heyecanı içerisinde oluyorum.” Bu arada her zaman hayatındaki değişiklikler heykellerini değiştirmemiş. Trafiğin tersine aktığı zamanlar da yaşanmış Pirim’den bir itiraf: “Obsesiflik derecesinde simetriktim. Hem işlerimde hem hayatımda.”
Bu huyunu aşarken heykelleri yardım etmiş ona. Heykellerinde simetriyi bozarsa, bunun hayatında da önemini kaybedeceğini düşünmüş. Gerçekten de öyle olmuş. O yüzden bu yeni heykel pek çok Pirim işi gibi simetrik değil. Ayrıca bu eser hatırlattı da aslında bizim memlekette yıllar önce duvarlar sanatla giydirilirdi. Dev boyutlu heykeller süslerdi şehri. İlhan Koman’ın Akdeniz’i, Eyüboğlu’nun duvar giydirmeleri… Zamanla unuttuk incelikleri. Acaba unuttuğumuz bir şey canlanır mı? 
