Boğaziçi’ni anlamak

15 Temmuz sabahı uyandığımda telefonumda neşeli emojilerle bezeli tebrik mesajlarıyla karşılaştım. Gece yarısı Resmi Gazete’yi kontrol etme huyu olan arkadaşlarımız (başka ülkelerde böyle bir hobi var mıdır bilmiyorum) Melih Bulu’nun Boğaziçi Üniversitesi rektörlüğünden alındığını, “geldiği gibi gittiği”ni görmüşler ve gerçek bayram kutlamalarına başlamışlardı. Üniversite, rektörlük binasına sırtımızı döndüğümüz fotoğrafları paylaştığım tweetlerin altına “ben olsam bunları çoktan işten atmıştım” türünden yorumlar bırakan trollerin sandığının aksine, kararları patronun verdiği bir şirket değildir. Emir-komuta zinciriyle yönetilen bir askeri birlik de değildir. “F tipi” bir cezaevi de değildir. Ne öğretileceğinin “yukarıdan” kelime kelime dikte edildiği bir ortaöğretim kurumu da değildir. Üniversite bunlardan farklı bir şeydir; hayatı boyunca gerçek bir üniversite görmemiş insanların Boğaziçi’nde ne olduğunu anlamaması da doğal karşılanmalıdır. Melih Bulu, iki vakıf üniversitesinde rektörlük yapmıştı. Boğaziçi’nden yüksek lisans ve doktora derecesini almıştı, yani kuruma çok yabancı değildi. Ama Boğaziçi Üniversitesi’nde tutunamadı. Neden? Dünyadaki farklı örneklerin ortak yanlarına odaklanırsak, gerçek bir üniversiteye rektör olabilmek için şu iki şeyin gerektiğini görürüz: 1. O okulun hocası olabilecek düzeyde akademik liyakat sahibi olmak. 2. Üniversitenin rızasını alabilmek. Bulu’nun liyakati hakkında çok bir şey yazmak istemiyorum. “Boğaziçi Üniversitesi’nde rektör olmak 22 yıldır hayalimdi” sözüyle geçmişte birçok üniversitede çalışmasına karşın Boğaziçi’nde hiç hoca olmamasını bir araya getirirsek resim ortaya çıkıyor. Üniversitenin onayını alma şartını sağlayamadığı da belli.

2016’ya kadar durum farklıydı

Burası düşman toprağı değil