Aklın gülüşü, şiir

Gökçenur Ç.’nin kitabı Rüzgar Böyle Eserken, ‘insan şiir gibi geçecekse dünyadan, yanında bu kitap olmalı’ dedirten şiirlerle dolu

Gösterişsiz çocuklar vardır okullarda, yarışmazlar, öne atılmazlar, resmi geçitlerde flama filan taşımazlar, sessiz, kendi halinde çalışıp dururken dünyaya gülümsemeyi de hiç unutmazlar. Çocukluğumuzda alabros tıraş olurduk, sonraki çocukların küçük de olsa atkuyrukları oldu, o da gülümseyişin sürekliliğini gösterir ve o çocuklar çaktırmadan mutluluk yayarlar çevrelerine; havaya, suya, göğe, yeryüzüne, arkadaşlığa ve bunlar gibi daha niceye. Niceye? Yani bir araya toplanınca şiir olan ne varsa onlara.