Matthew Futterman’ın 2016’da yazdığı The Players (Oyuncular) kitabı şöyle bir örnekle başlar: ABD’de NFL, yani Amerikan futbolu liginin önde gelen oyun kurucularından (quarterback) Roger Staubach 1971’de takımı Dallas Cowboys’tan yıllık 25 bin dolar ücret almaktadır. O dönemde bu ücret ABD’deki orta seviye bir hukuk müşavirinin maaşına eşittir. Bu sebeple Staubach ev bütçesine destek amacıyla sezon arasında bir emlak ofisinde çalışır. Şimdi dinleyince pek de inandırıcı gelmiyor değil mi? Hele ABD’nin bir numaralı spor dalında önde gelen oyunculardan biri geçinmek için ek iş yapacak ve bu gayet normal karşılanacak. Şaka programında bile abartılı bulunabilir. Sadece ABD’de değil dünyanın kalanında durum pek farklı değildi o yıllarda. Futbolcular, sinema ve müzik dünyasının yıldızlarına göre çok daha az para kazanırdı. Mesela Pele ve Cruyff gibi dönemin en ünlü oyuncuları iflas edip ileri yaşta yeni kariyer planları yapmışlardı. Kısacası en iyi sporcuların kazancı kulüplerin, turnuvaların veya federasyonların insafına kalmıştı. Keza sporcuların siyasi konularda öyle fikirlerini belirtmeleri de pek hoş karşılanmazdı. Amerikalı boksör Muhammed Ali, Vietnam Savaşı’na gitmeyi reddettiği gerekçesiyle hem unvanından olmuş hem de hapis cezası almıştı. Ancak 50 yılda köprünün altından çok sular aktı. Bugün başta maddi konular olmak üzere her konuda çok daha güçlü bir süper sporcu kuşağıyla karşı karşıyayız. Daha çok kazanıyorlar, kendi dallarında daha fazla söz sahibi oldular, seslerini daha fazla duyurma fırsatları var. Bunu yaparken de hiçbir çekinceleri yok artık. Federer, Ronaldo, Brady, Woods, LeBron, Rapinoe, Biles, Djokovic, Hamilton gibi süper sporcular dünyanın en etkili kişileri arasında. 
Öncelikle kazançlarla başlayalım. Sporcuların uzun süre düşük ücretler almasının en büyük sebebi çeşitli transfer kısıtlamaları ve takım sahiplerinden yana gelir paylaşımı modeliydi. Zamanla bu model yıkıldı. Önce ABD’de sonra Avrupa’da sporcular takımların boyunduruğundan kurtuldu. Mesela 1995’teki Bosman kararı sonrası futbolcular sözleşme bitiminde serbest kalma hakkını elde edince pazarlık güçleri hızla arttı. Keza tenis ve golf gibi bireysel sporlarda da oyuncuların hem turnuvalardan hem de sponsorlardan aldıkları gelir hızla yükseldi. Forbes dergisine göre, 2021 itibariyle dünyanın en çok kazanan ilk 50 sporcusunun her birinin yıllık geliri 30 milyon doların üzerinde. Artık sıradan bir avukatla pek kıyaslayamayız değil mi? Üstelik bu toplam gelirin önemli bir kısmı da saha dışı faaliyetlerden geliyor. Mesela tenis efsanesi Roger Federer 2020’de kortta sadece 30 bin dolar kazanırken sponsorluk ve reklam anlaşmalarından 90 milyon dolarlık bir gelir elde etti. Bu durum Messi, Ronaldo, Mbappé, Salah gibi süper futbolcular için de farklı değil. Onlarca farklı partnerle çalışıp sportif ücretlerine yakın bir gelir elde edebiliyorlar. 
