Gucci savaşı

Siyah Lincoln’ün arka koltuğunda JFK Havalimanı’na giderken kendini son derece rahatlamış hissediyordu Gucci CEO’su Domenico de Sole. Wall Street analistleriyle yaptığı son toplantıda açıkladığı tahminler sayesinde Gucci hisselerini 56 dolara kadar yükselmiş, şirketin büyük bir grup tarafından ele geçirilme ihtimali azalmıştı. Harvard hukuk mezunu De Sole’nin en büyük kabusu Louis Vuitton Moet Hennessy’nin (LVMH) sahibi Bernard Arnault’nun bitmek bilmez iştahıydı. “56 dolarlık hisse fiyatı bu ihtimali sıfırladı” diye düşünürken, gülümsemesine engel olamıyordu.  Londra Knightsbridge’teki evine akşamüstü saatlerinde ulaştı. Erkenden yattı. Başucundaki telefon çalmaya başladığında henüz uykuya dalmamıştı. Arayan Londra’daki asistanıydı: “Domenico, hemen ofise gelsen iyi olacak. Louis Vuitton’dan Yves Carcelle görüşmek istiyor.” De Sole’nin kalp atışları hızlandı. Carcelle arkadaşıydı, ama bu aramasının sosyal bir nedeni olamazdı. Ofise gitmek yerine, yatak odasından aradı Louis Vuitton’un yöneticisini. Carcelle’in ses tonu güven vericiydi: “Gucci hisselerinin yüzde 5’ini satın aldık. Pasif hissedar olacağız. Bernard’ın (Arnault) niyeti tamamen dostane.” De Sole’nin yıllardır korktuğu başına geliyordu. Ertesi sabah Gucci’nin Londra binasında Morgan Stanley Avrupa Şirket Birleşmeleri Bölümü Başkanı Michael Zaoui’yle bir araya geldi. Zaoui, 1997’de Arnault’nun Guinness’le birlikte yaptığı LVMH operasyonunda İskoçlar’ın danışmanıydı. Arnault’yu tanıyor, hırsını iyi biliyordu. De Sole toplantıda sinirinden bağırıyordu: “Arnault bir şirketi istiyorsa, alır. Umurumda değil, ben yelken yapmak istiyorum.” Zaoui sakince cevap verdi: “Buna engel olmak istiyorsak bana savaşçı bir CEO gerekiyor. Denizci değil...”  İki gün sonra LVMH, Gucci hisselerinin alımını resmen açıkladığında, De Sole mücadeleye karar vermiş, bankacılarla toplantı yapıyordu. Arnault’nun sonraki adımını kestirmeye çalışıyorlardı. Kurt Fransız, şirketin tamamı için bir teklif mi verecekti, yoksa piyasadan hisse toplamayı mı sürdürecekti?