Vivian Yee - Bilal Shbair / The New York Times
Çocuklar ailelerini tekrar görmek için can atıyor. Büyüdükleri Gazze Şehri'ne geri dönebildikleri anda bunun gerçekleşeceğine inanıyorlar.
Muhammed, Mahmud, Ahmed ve Abdullah Akeila, kendilerine bakan halaları Samar'a “Babam ve annem bizi orada bekliyor olacaklar” diyor. Ailelerinin barındığı yerin yakın bir noktasını vuran hava saldırısı sonrası anne ve babalarının öldüğü söylense de bunu dile getiriyorlar.
En küçükleri olan 13 yaşındaki Ahmed dışında hiçbiri cesetleri görmemiş. Kardeşler, başlarına gelenleri gözyaşları içinde yaşıyor, neredeyse konuşamıyorlar. Çocuklar için Anneler Günü zor geçti, bayram tatili de öyle. Yine de umutlarını koruyorlar. 9 yaşındaki Abdullah her akşam dua ederken annesinin sesini duyabildiğini söylüyor.
Han Yunus kentinde çocuklarla aynı çadırı paylaşan 31 yaşındaki teyzeleri Samar al-Jaja ise ne yapacağını şaşırmış durumda. “Diğer ebeveynlerin çocuklarını kucakladığını ve onlarla konuştuğunu gördüklerinde ne hissediyorlar?” diyor.
Gazze aileleri dağıttı, çocukları yetim bıraktı
Gazze Şeridi'ndeki savaş çocukları ve ebeveynleri birbirinden koparıyor, doğal düzeni bozuyor, bölgedeki yaşamın temel birimini parçalıyor. Hiçbir kurum ya da yardım grubunun sayamayacağı kadar çok sayıda çocuğu yetim bırakıyor.
Sağlık personeli, çocukların kanlar içinde ve tek başlarına hastaneye getirildikten sonra hastane koridorlarında dolaşmaya ve kendi başlarının çaresine bakmaya itildiklerini söylüyor. Yenidoğan üniteleri kimsenin sahip çıkmadığı bebekleri barındırıyor.
Han Yunus'ta, aralarında Akeila'ların da bulunduğu, ebeveynlerinden birini ya da her ikisini kaybetmiş 1000'den fazla çocuğun barınması için gönüllüler tarafından işletilen bir kamp kuruldu. Bir bölüm “sadece hayatta kalanlara”, yani bir kardeş dışında tüm ailelerini kaybetmiş çocuklara ayrılmış. Uzun bir bekleme listesi var.
Bombalı saldırıların ortasında çadırdan çadıra, apartmandan hastaneye ve sığınaklara yapılan sürekli tahliyeler arasında kaç çocuğun ebeveynlerinin izini kaybettiğini ve kaçının onları tamamen kaybettiğini kimse söyleyemiyor.
Birleşmiş Milletler, en az 19 bin çocuğun şu anda akrabalarının yanında, başka bakıcıların yanında ya da kendi başlarına ebeveynlerinden ayrı olarak hayatta kaldığını tahmin ediyor.
Gazze'de 100'ün üzerinde esir var
İsrail ordusu, Hamas'ın 7 Ekim'de İsrail'e düzenlediği ve yaklaşık 1200 kişinin ölümüne, 250 kadar kişinin de rehin alınmasına yol açan saldırının ardından Hamas'ı ortadan kaldırmak için Gazze'de yürüttüğü yıkıcı kampanyada sivillere zarar gelmemesi için önlemler aldığını söylüyor. Gazze'de halen 100'den fazla esir bulunuyor ve bunların en az 30'unun öldüğüne inanılıyor.
İsrail, Hamas'ı Gazze sakinlerinin arasında faaliyet göstererek onları tehlikeye atmakla suçluyor. Hamas ise sivil kıyafetleri ve sivil evleri kullandığını savunuyor ve üyelerinin başka alternatifi olmadığını söylüyor.
On binlerce insan öldürüldü ve çoğu çocuk, çoğu ebeveyn. Nisan ayında Crickx'in ajansının Gazze'de yaptığı ankete katılan ailelerin yüzde 41'i kendi çocukları olmayan çocuklara bakıyordu.
Aralık ayında Gazze'de gönüllü olarak çalışırken bu şekilde doğan iki bebeği gören İngiliz kadın doğum uzmanı Dr. Deborah Harrington, yaralı anneleri doğum sırasında öldükten sonra birkaç çocuğun yetim dünyaya geldiğini söyledi.
İsrail güçleri, ebeveynleri tutukladığında ya da bir hava saldırısının ardından çocuklar o karmaşada tek başlarına hastanelere yetiştirildiğinde çocuklar ve ebeveynler birbirinden kopuyor.
Doktorlar yeni yetim kalmış, çoğu ampute olan birçok çocuğu tedavi ettiklerini söylüyor. Şubat ayında Gazze'deki bir hastanede gönüllü olarak çalışan Virginia'lı plastik cerrah Dr. İrfan Galaria, acı veren ameliyatlar sırasında çocukların ellerini tutacak, onları rahatlatacak kimsenin bulunmadığını belirtiyor.
Yardım görevlileri, eğer hayattalarsa ebeveynlerin ya da akrabaların izini bulmaya çalışıyor. Ancak yardımcı olabilecek hükümet sistemleri çökmüş durumda. İletişim aksıyor. Tahliye emirleri aileleri parçalıyor.
Çocuklar konuşamaz hale geldi
Gazze'de bir yetimhane işleten SOS Children's Villages adlı yardım grubuna göre, bazı küçük çocuklar o kadar travma geçirmiş durumda ki konuşamıyor ve isimlerini söyleyemiyorlar, bu da aramayı neredeyse imkansız hale getiriyor.
Yardım yetkilileri, çoğu durumda Gazze'nin birbirine sıkı sıkıya bağlı geniş ailelerinin bakıcı olarak devreye girdiğini söylüyor. Akeila kardeşler için de öyle oldu.
Halaları Al-Jaja hikayeyi anlattı: Yedi kişilermiş; terzi olan baba, evde kalan anne, dört oğulları ve küçük kızları Fatima. Aileye göre, 23 Ekim'de bir hava saldırısı komşu binayı yerle bir ettiğinde bir akrabalarının evine sığınmışlardı. 40 yaşındaki Zehra Akeila, Fatima ile birlikte öldürüldü ve cesetleri altı saat sonra akrabaları tarafından çıkarıldı.
Al-Jaja kız kardeşi için ağladığını hatırlıyor. Ancak annesinin tabuttaki cesedini gören tek çocuk olan Ahmed'in durumu daha da kötü ve şok geçirdiğinden o an sessiz kaldı.
En büyük kardeşi 21 yaşındaki Muhammed doğduğundan beri gelişimsel engelli. Aile ilk başta ona annesinin ameliyatta olduğu yalanını söylemiş. Sağ bacağından ağır yaralanan 19 yaşındaki Mahmud'a bunu söyleyemeden başka bir hastaneye göndermişler.
En küçükleri olan 9 yaşındaki Abdullah, onu gömdüklerinde hala tedavi görüyordu. Sonrasında bildiği tek şeyin hastanede uyandığı olduğunu söyledi. Annesini sormaktan vazgeçmeyince, akrabaları sonunda ona “Annem şimdi cennette” demişler.
Birkaç gün daha geçti ve yoğun bakımda yaşam mücadelesi veren çocukların babası 44 yaşındaki Mohammed Kamel Akeila da öldü.
© 2024 The New York Times Company
