George Clooney / The New York Times
Hayatım boyunca Demokrat Partiliydim ve bundan hiç pişman olmadım. Partimin temsil ettiği ve savunduğu şeylerle gurur duyuyorum. Demokratik sürece katılım ve seçilmiş adayıma destek için parti tarihindeki en büyük bağış toplama kampanyalarından bazılarına öncülük ettim. 2012’de Barack Obama, 2016’da Hillary Clinton ve 2020’de Joe Biden için bunu yaptım. Geçen ay Başkan Biden’ın yeniden seçilmesi için düzenlenen bağış toplama kampanyasının sunucularından biriydim. Bu etkinlik tarihte bir Demokrat aday için düzenlenen en büyük kampanyalar arasındaydı. Tüm bunları bu sürece ne kadar inandığımı ve ne kadar önemli bir dönemden geçtiğimizi vurgulamak için anlatıyorum.
Joe Biden’ı seviyorum. Senatörken de, başkan yardımcısıyken de, başkanken de sevdim. Biden’ı dost olarak görüyor ve kendisine inanıyorum. Kişiliğine, ahlakına da inanıyorum. Son dört yılda girdiği birçok savaşı kazandı.
Ancak kazanamayacağı tek savaş, zamana karşı. Onu hiçbirimiz kazanamıyoruz. Söylemesi çok zor ancak üç hafta önceki bağış etkinliğinde görüştüğüm Joe Biden 2010’daki “koskoca” Biden değildi. 2020’deki Biden bile değildi. Televizyon oturumunda gördüğümüz kişiydi.
Yorgun muydu? Evet. Soğuk almış olabilir mi? Mümkün. Ama partimizin önde gelenleri bizim gördüğümüz gerçeği 51 milyon kişinin görmediğini söylemeyi bırakmalı. Hepimiz ikinci bir Trump döneminden öyle korkuyoruz ki şu ana kadarki bütün uyarı işaretlerini görmezden geldik. George Stephanopoulos’un yaptığı röportaj bir hafta önce gördüklerimizi daha da pekiştirdi. Demokratlar olarak saygı duyduğumuz başkanı ne zaman başkanlık uçağı Air Force One’dan inerken veya önceden verilmemiş bir soru için mikrofona eğilirken görsek ya nefesimizi tutuyor ya da televizyonun sesini kısıyoruz. Böyle şeyleri gündeme getirmek doğru mu? Doğru görmek zorundayız. Mesele Biden’ın yaşından ibaret ve başka bir derdimiz yok. Ama bunun geri çevrilemeyeceğini de biliyoruz. Bu başkanla kasım seçimini kazanamayacağız. Üstelik Temsilciler Meclisi’ni de kazanamayacak, hatta Senato’yu da kaybedeceğiz. Böyle düşünen tek kişi ben değilim. Özel olarak görüştüğüm her senatör, her Kongre üyesi, her vali aynı fikirde.
Kişi kültüne inanmıyoruz
Baraj zaten yıkıldı. Ya başımızı kuma gömüp kasım ayı için dua edeceğiz ya da gerçekleri konuşacağız. Elimizde yeni ve üzücü bilgiler mevcutken Demokratların sözünü sandıkta söylediğini, dolayısıyla adaylığın kesinkes belli olduğunu iddia etmek en hafif tabiriyle samimiyetsizlik olur. Hepimiz Cumhuriyetçilerin 34 suçu sabit adayını geri çekmesi gerektiğini düşünüyoruz. Bu da yeni ve üzücü bir bilgi. Üst düzey Demokratların yanı sıra kasım ayında kaybetme tehlikesiyle karşı karşıya olan senatör, temsilci ve diğer adaylar bugünkü başkandan kendi isteğiyle kenara çekilmesini istemeli.
Biden çekildikten sonra olabileceklere dair anlatılan korku dolu hikayelerin aslı yok. Demokratlar olarak son derece heyecan verici üyelerimiz var. Liderleri kutsamıyor, kişi kültüne inanmıyoruz. Başkan seçiyoruz. Güçlü Demokratlardan oluşan bir grubun çıkıp bu ülkeyi yönetmek için gereken vasıflara sahip olduklarını hepimize anlatabileceğini öngörmek zor değil. Trump’ın başkanlık kampanyası adını verdiği, aslında bir intikam turu olan sürece dair kaygı verici gelişmelerle mücadele edebileceklerini de anlatabilirler.
Önümüzdeki ay yapılacak Demokrat Parti kurultayında bu meseleyi çözebiliriz. Ortalık karışır mı? Evet. Demokrasi zaten karışık iştir. Seçim gününe kısa bir süre kalması bizim için tehlike değil avantaj. Böylece anlamsız biçimde uzun ve maliyetli seçim dönemlerinin beraberinde getirdiği muhalif görüşlere ve negatif kampanyalara fazla maruz kalmayız. Demokrasi için heyecan verici bir dönem olabilir. Fransa’da 200 adayın kişisel hırslarını askıya ayıp kenara çekilerek demokrasiyi aşırı sağın elinden nasıl kurtardıklarını gördük.
Joe Biden bir kahraman. 2020’de demokrasiyi kurtarmıştı. 2024’te de aynısını yapmasına ihtiyacımız var.
© 2024 The New York Times Company
