Onlara sevgimiz yeni değil, yıllardır seviyoruz Voleybol Milli Takımı’nı ama sanki son iki yılda bu sevgi daha bir pekişti. Sahi biz bu takımı niye seviyoruz? Bir kere, güler yüzlü bu takım. Tabii, hayatta başarılı kişlerin yüzü güler. Ama bu takımdaki her oyuncunun gözlerinin içi gülüyor. Eda’nın, Meliha’nın, Cansu’nun, Simge’in… Maçta, maç sonu röportajda, konuk oldukları televizyon programında hep gülümsüyorlar. Mutlular. Yaptıkları işi seviyorlar. Sevindiriyorlar. İkincisi bu takım hep başarılı. Hem de istikrarlı olarak başarılı. Sanıyorum Türkiye’de sporda da spor dışında da başarıya bir açlığımız var. Avrupa Şampiyonası’nda üçüncü oluyorlar, bir sonrakinde ikinci oluyorlar. Olimpiyat elemesini geçiyorlar, Olimpiyatlar’a gidiyorlar, orada madalya hedefiyle oynuyorlar. Şimdi Avrupa Şampiyonası’nda grupta 5’te 5 yapıyorlar. Hep en üst seviyeye yakınlar. Zaten dünya sıralamasındaki yerleri dördüncülük. Hatta İsveç maçındaki gibi rakip antrenör Türkiye’yi örnek gösteriyor. Daha evvel kaç spor dalında gördünüz bunu?
Dayanışma hep zirvede
Bir de voleybola özgü bir durum var. Liseden sınıf arkadaşım siyaset bilimci Yunus Sözen’in Olimpiyatlar sırasında yazdığı gibi “Voleybol hem hücumda hem savunmada müthiş kolektivist bir spor.” Yani voleybol yapı itibariyle zaten dayanışmacı bir spor. Milli Takım oyuncuları bunu bize saha içinde olduğu kadar saha dışında da fazlasıyla hissettiriyor. Mesela maç sonu açıklamalarına bakalım: Bu Avrupa Şampiyonası’nda Cansu olsun, Simge olsun, genç İlkin olsun en başta takım vurgusu var, birliktelik vurgusu var. Olimpiyat sonrası izin isteyen Naz Aydemir Akyol üç yıl evvel anne olduktan sonra kısa sürede voleybola dönmüştü. Takip eden süreçte oğlu Pamir'i kamplara, turnuvalara götürdü hep. Diğer oyuncular da Pamir'le ilgilendiler, Naz’a yardım ettiler. Herkes Ebrar’ı destekledi
Keza önceki hafta Milli Takım’ın pasör çaprazı Ebrar Karakurt’un sosyal medyada sevgilisi olduğu söylenen bir diğer genç kadınla paylaşımını gördük. Bazı haber sitelerinde buna bazı tepkiler geldi ama takım arkadaşları kale gibi durdu Ebrar’ın arkasında, sosyal medyada onu destekleyen paylaşımlar yaptılar. Aynı zamanda hepimiz gibi hisleri olan ve bunu gösteren bir takım bu. Her türlü hissi yaşatıyorlar bize. Hırslılar mı? Sonuna kadar. Kaptan Eda’nın, Ebrar’ın ne kadar hırslı olduklarını görüyoruz. Sevinçlerini zaten çok sık görüyoruz. Nadir de olsa üzüntülerine şahitlik ediyoruz. Mesela Olimpiyatlar’da Kore maçındaki yenilgiden sonra tüm takım saha kenarında hüngür hüngür ağladı. Bir şey daha var. Bence bu takımın bazı oyuncuları gerçekten lider özellikli isimler. Tabii ki kaptan Eda Erdem Dündar’ın ayrı bir yeri var. Simge böyle, Meryem böyle, ileride belki başka liderler de çıkacak. Ancak sadece bu takım bünyesinde değil, bence Türk sporunda da liderler. Hem voleybolda hem diğer spor dallarında birçok kadına, genç sporcuya emsal oluyorlar.
