Genç Türk sanatçı Zeynep Abeş, geçen ay gerçekleştirilen Uluslararası Çağdaş Sanat Fuarı Los Angeles Art Show’da Memory Place isimli üçlü enstalasyon çalışması ile adından çok söz ettirdi. Pek çok dergide onunla yapılmış röportajlar, olumlu eleştiri yazıları yer aldı. Şimdi sırada projenin sanatçının ilham kaynağı İstanbul’da sergilenmesi var. Abeş’in çalışması 19 – 31 Ekim arasında Bomontiada’da düzenlenecek Mamurt Art Project’te görücüye çıkacak. Sanatçının mezun olduğu UCLA Üniversitesi’nde tez projesi ‘İstiklal Caddesi’, ‘Anne’ ve ‘Uçak’ adlı üç videodan oluşan Memory Place kendisinin ve ailesinin çektiği 1000’e yakın fotoğraftan oluşuyor. Enstalasyonlar özel ve herkese açık alanlarda oluşturulmuş anıların görselleştirilmeleri arasında geziyor ve sanatçının bir zamanlar ‘Yuvam’ dediği şimdi ise özlemle hatırladığı İstanbul’un derinliklerine iniyor. Abeş, İstiklal Caddesi enstalasyonu için Youtube’daki binlerce İstanbul videosunun seslerini kullanarak özlem duyduğu İstanbul’un yıllar boyunca değişen kimliğini, şehrin simgelerinden biri olan İstiklal Caddesi özelinde yansıtmaya çalışmış. Diğer iki çalışması ‘Anne’ ve ‘Uçak’ çalışmaları da yine aynı fikirden yola çıkılarak hazırlanmış. Her ikisinde de insanların gözleri kapalıyken de sadece sesleri dinleyerek hafızalarının tazelenmesi amaçlanıyor. Zeynep Abeş’e sanatının merkezinde yer alan Los Angeles- İstanbul hattında yaşamayı sorduk. İstanbul’un en çok nesini özlüyorsunuz? İstanbul’da doğmuş ve büyümüş biri olarak, şehirle sonsuz bir aşk ve hüzün ilişkim var. İstanbul’u üniversite okumak için bıraktım ve hayalim her zaman bir gün geri dönmekti, yani aslında bu kadar uzun süre yurt dışında kalacağım ve kendime uzakta bir hayat kuracağımı hayal etmiyordum. Amerika’da evimi yerleştirirken hep İstanbul’dan getirdiğim aile fotoğrafları, anneannemin birkaç tablosu, ufak tefek biblolar ve hatta annemin buzdolabından çaldığım mahallemizin balıkçı ve bakkalın magnetleri bile duruyor. Yalnız bunların hiçbiri tam evim gibi hissettiremiyor çünkü bütün bu eşyaların anıları uzakta İstanbul’da kalmıştı. Bu hissettiğim uzaklık hissi nedeniyle de İstanbul’da aileme ve hayatıma olan özlemimi hissediyorum. Bu nedenle sanat işlerimin çoğunluğu hep etrafımın fotoğraf ve videolarını çekmemle başlıyor ve aslında hafızamın zamana karşı verdiği var olma çabası ve unutma korkusuyla ilgili. Zamanla kaybolabilecek hatıralımı koruma amaçlı, çocukluğumdan beri değişen aile dinamikleri, evim, mahallem ve etkilendiğim sosyal ve politik dönüşümleri ele alan işler üretiyorum. Hangi alanlarda yaşadığınız şehirden besleniyorsunuz? 
