İnsan dışı olanı, ötekileri, göçebeleri, hayvanları, kadınları, queer bireyleri, siyahları, kuzeylileri/güneylileri, doğuluları/batılıları ve daha nicesini yok sayarak dışlamacı bir dille çevremizi biçimlendirmek, yönetilmek ve yönetmek hem yerelde hem de tüm dünyada gedikler açmaya devam ediyor. İçinde bulunduğumuz yüzyıl faşizmin kalın ve sert sopasının maruz bıraktığı türlü canlıyla dolu. Peki tüm bunları reddederek yaşamak çözüm mü? Summart’da geçtiğimiz ay, Ali Şentürk, Ayça Telgeren, Berat Işık, Deniz Çobankent, Ekin Kano, Fatih Gürbüz Gamze Eşkinazi, İlgen Arzık, Murat Morova, Nazım Arslan, Neriman Polat, Sevim Kaya, Seza Paker, Soyhan Baltacı, Uğur Güler, Vahhab Ayhan, Yiğitcan Alper ve Yılmaz Bulut’tan oluşan, 18 sanatçının 42 eserinden oluşan Olumlayan Dünya isimli bir sergi açıldı. Küratör Wenda Koyuncu, basın bülteninde de yazdığı üzere; ahlaki protokollerin, normların ve değerlerin dünyasını yeniden ele alıp kritik etmenin ve çareler aramanın farklı patikalarında gezinen bir sergi tasarladı ve davet ettiği sanatçılara sorular yöneltti: “Sizi hayatta tutan imge nedir? Yeryüzünün ekonomik, politik, çevresel, teknolojik sıkışmışlığına dair bir imge göstermek isteseniz nasıl bir imge gösterirsiniz?” Koyuncu bu soruyu sanatçılarla birlikte izleyiciye de yöneltiyor aslında. Sahi var olan durumla nasıl başa çıkabiliriz, yerelde ve evrenselde çoğalan sıkışmışlık durumunu büsbütün reddetmeden bilakis kabul ederek nasıl bir pozisyon alıp eleştirelliğimizi koruyup bu durumdan bir bilgi çıkarabiliriz? Wenda Koyuncu bu sorular eşliğinde çok sesli bir anlatıyla sözü; 21. yüzyılda kıta felsefesini ve çağdaş feminist kuramı derinden etkileyen makaleleri ve kitaplarıyla tanınan yazar Rosi Braidotti’ye veriyor. Zira serginin düşünsel çerçevesi, Braidotti’nin “Olumlayıcı Etik” ve “Olumlayıcı Siyaset” kavramlarına dayanıyor. Sergi, olumlama kavramının sahiplendiği çokluğu ve canlı oluşun kapsayıcılığı eşliğinde birbirinden çok farklı üretim dili olan sanatçıyı yan yana getiriyor. Resim, heykel, video, desen, fotoğraf gibi türlü medyum serginin bedenine oturan kavramı sahipleniyor ve imgeler kimi işlerde kapalı kimi işlerde ise apaçık bir tavırla olumlamaya dair sözlerini sükûnetle ortaya seriyor. Sanatçıların, serginin en başında sorulan soruya imgelerle verdiği yanıtlar; zıtlıkların biçimlendirdiği ve tam da Braidotti’nin yarattığı sükunete sahip müzakere masasına yerleşiyor. 
