'Bu yaşlarda sahneye çıkacağımı düşünmezdim'

Artık ileriye dönük planlar yapmıyorum, bugün de hayattayız işte diye günü gününe yaşıyorum.” 72 yaşındaki Mazhar Alanson, Tarabya’daki evinde beni karşıladığında söze böyle başlıyor. “Ama merak etmeyin, daha uzun süre böyle gider” dediğindeyse, yüzünde mutlu bir gülümseme beliriyor. Türkiye’nin en uzun soluklu topluluklarından birinin, MFÖ’nün bir parçası olmasının yanı sıra, solo kariyeriyle, oynadığı sayısı az ama kült filmlerle de birçoklarının gönlünde taht kurtmuş bir isim Mazhar Alanson. Hayatta onu artık sahiller, evde oturmak ve seyirciyle güçlü bir bağ yaşadığı konserler mutlu ediyormuş. Bir de üretmek elbette; Alanson, pandemiden hemen önce 40 kişilik orkestrayla verdiği, Cemal Reşit Rey’deki senfoni konserini bir albüme dönüştürdü. Onunla bu vesileyle buluştuk. Âşık oldum, gitar aldım En basit sorudan başlayalım; nasılsınız? Biraz dalgalı bir insanım ben. Günüme göre ruh halim çok değişiyor. Bazı günler iyi, bazı günler kötü. Hayat da böyle zaten, düz bir çizgi yok. Son birkaç yılda, pandemiyle tüm dünyada insanların ruh hali bozuldu. Bir travma geçirdi tüm dünya. Herkesin hali bu kadar da kötü değildi elbette, kimileri iyi beslenmeye, spora, üretmeye yöneldi. Fakat sanatçıların son yıllarda ürettiklerinin çok da neşeli olduğunu düşünmüyorum. Ben de üretmeye devam ettim. Bize müziğimiz yüzünden “zamansız, yaşlanmayan” derlerdi. Pandemi döneminde belirli yaş gruplarına yasaklar getirilince bir zamanımız ve yaşımız olduğunu anladık. O biraz moral bozdu tabii ki. (Gülümsüyor) 50 yılı aşan bir kariyeriniz var. Neler değişti sizin için? Bizim gençliğimiz dünyanın en iyi dönemiydi. Mutluyduk, para için hiçbir şey yapmazdık. 1970’lerde yapılan müzik çok kaliteli bir müzikti. O dönemi yaşadığıma çok mutluyum. Bizim için sanatın ürüne dönüşmediği bir dönemdi. 1985’teki Diday Diday Day’den sonra yaptığımız iş bir ürüne de dönüştü. Bu yaşlarda sahneye çıkacağımı pek zannetmiyordum ama beste üretimi durmadı. Bu yüzden de kendimizi hep sahnede bulduk. Artık eskisi gibi sürekli konser de veremiyorum. O ilk yıllarda müzikle ilişkinize dair neler hatırlıyorsunuz? Bende The Beatles’ın etkisi çok oldu. Babam da Cumhurbaşkanlığı Senfoni Orkestrası’ndaydı. İlk defa bir orkestrayı izleyince darbeyi yemiştim. Onlarca kişinin birlikte hareket ettiği bir şeyi izlemek çok güçlüydü. Aslında trompet çalmak istemiştim ama dudaklarım müsait değildi. Eniştem tiyatrocu, teyzem de operacıydı. Wagner, Verdi, Puccini, herkesin eserlerini izledim. Küçücük yaşta bunlar beni çok etkilemişti. Ankara’da iftihara geçen bir öğrenciyken, İstanbul’a Maarif Koleji’ne gittiğimde her şey değişti. İngilizcesi çok ağırdı, o yıllarda babam öldü ve üzerimden bir otorite kalktı, aşık oldum, gitar aldım… Her şey böyle başladı. Sonra da tiyatroya yöneldim. Ankara Devlet Tiyatrosu’nda çalıştığım yıllarda kelime haznem çok gelişti. Bu da bestelerimi etkiledi. Sizi çok farklı yaş grupları dinliyor. Sizce bunun sebebi nedir? Bence en önemli şey şarkıların orijinal oluşu. Zamanında daha zor, sanatsal sözler yazıyordum. Prodüktörümüz Ergin Bener sözleri basitleştirmemi istemişti. O da çok etkili oldu. Eskiden daha şiirsel yazarken, her şeyi sadeleştirdim. “Damlacıklar düşüyordu cama” yerine, hava durumu sunar gibi “Bu sabah yağmur var İstanbul’da” dedim. (Gülüyor) MFÖ İstanbul’la da çok örtüşen bir topluluk. Bir yandan sizin Ankara’da da ciddi bir mesainiz oldu. Bu şehirler sizi nasıl etkiledi? Benim vakit geçirdiğim yıllarda Ankara çok betonarmeydi. Amerikan üssü de vardı. Çıkan albümler haftasında Ankara’da olurdu. Bir yandan da askerlerin arasında çok iyi müzisyenler vardı. Otis Redding’ler, Cream’ler söylerlerdi. Biz de gider dinlerdik hep. Ankara bir rock’n roll şehriyken, o sırada İstanbul disko merkeziydi. Ama beni daha çok folk müziği etkiledi. Bizim jenerasyonun önünde pek örneğimiz yoktu. Ondan sonraki gençlerin önünde herkes sırayla birbirine örnek oldu ve her şey çok gelişti. Çok iyi sözler yazan genç sanatçılar var artık. Biz ilk çıktığımız sırada her yer arabeskti. MFÖ’nün bunca yıldır bir arada kalabilmesinin sebebi nedir sizce? Alışkanlık herhalde. Üçümüz bir arada olduğumuzda yapılan şeyden zevk alıyoruz. Birbirimizi, eksikliklerimizi tamamlıyoruz. Gergin albüm çalışmalarımız da oldu. Son albümümüz Kendi Kendine de çok güzeldi. O albümün kayıtları esnasında tartışmayı kaldıracak bir sabrımız kalmamıştı. Korktuğumuz başımıza gelmedi. Hayatımızın en kolay kaydıydı. Solo çalınca kimyam değişir Solo ve MFÖ kariyeriniz birbirinden nasıl ayrılıyor? Grupla konsere çıkarken sahne kenarına gidene kadar günlük olayları konuşuyoruz. Ama soloysa bütün tansiyonum, kimyam oynuyor. Beceriyorum ama o gerginliği üç kişiyken paylaşıyorsun. Tek başına yorucu da oluyor, ağır da bir yük aslında. Zamanla alıştım. Grup bambaşka; hepimiz sırayla şarkı söylüyoruz. Şarkılarınızı konserlerde icra ederken size o sözleri yazdıran duyguları yaşıyor musunuz? Bazen konserlerde duygusallaşıyorum. Tiyatrodan hatırladığım kadarıyla sahnede duygu yüzde 20 civarında seyretmeli, gerisinin kontrol altında olması gerekiyor. Sahnede sesimin değiştiğini fark edince hemen toparlıyorum. Bir satırı söylerken nerede, hangi şartta yazdığım aklıma gelebiliyor. Böyle olunca şarkının içine giriyorum. En çok böyle hissettiren şarkılar Benim Hala Umudum Var ve Gözyaşlarımızı Bitti Mi Sandın. Orkestra benim şarkılarıma yakışıyor Geçtiğimiz hafta yayınladığınız, şarkılarınızın senfoni versiyonlarına yer veren Senfoni albümüne dair neler söyleyebilirsiniz? Orkestra şarkılarıma yakışıyor. Turhan Yükseler yaptı tüm aranjmanları; çok da güzel oldu. O kadar çok şarkı var ki, konserlerde hepsini çalamıyoruz. Mesela Yapma vardır, çok severim. Onun gibi ön plana çıkmayan şarkılar da var bu albümde. Kuruçeşme Açık Hava’da 17 Eylül 2022’de, biraz da bu albümün kutlaması gibi geçecek konserime bir quartet de çıkartmak istiyorum. Seyirci bu hissiyatı yakalasın istiyorum. Daha sonra MFÖ’yle ve solo şarkılar da gelecek. Geriye dönüp baktığınızda kendinizi çok huzurlu hissettiğiniz bir albüm var mı? Türk Lokumuyla Tatlı Rüyalar çok emek harcadığım bir albüm. Albümün çoğunu Ankara, İstanbul ve yurt dışında yaptım. Yandım, Benim Hala Umudum Var, Piskopatım, Ah Bu Ben gibi şarkılar çıktı içinden. Biz konserlerde ancak Ele Güne Karşı Yapayalnız’dan dört şarkı çalarız. Diğer albümlerden hep bir-iki olur. Bu yüzden de istisnai bir albümdü.

Alper Bahçekapılı

Diğer Yazarlar

Bulaşıcı HPV virüsü nasıl kansere dönüşür?

Restorasyon mu, yeniden kuruluş mu?

Gençliğimiz için bir limit var, onu nasıl aşarız?

Yoz sisteme kahkaha tokadı

Halki... O heybenin altındakiler

'Bu yaşlarda sahneye çıkacağımı düşünmezdim'