Fena halde ‘Otel Paranoya’ya sıkışmışken

Tuhaflıklar dördüncü gün başladı.” Geçtiğimiz hafta, ülkede ve dünyada yaşadığımız felaketlerden üzgün, ruhumuz fazlasıyla kederli, Kitapsever’in adadaki evinde dut yemiş bülbül gibi sus pus otururken, onun birdenbire sayıklar gibi ağzından dökülen bu cümleyle irkilivermiştim. Bu kadarla da kalmadı, devam etti ‘tuhaflıklar’; “Bir hafta önce havanın ne güzel ne de kötü olduğu yarı parlak, gri bir sabah giriş yaptım otele. İlk dikkatimi çeken, içerinin havasızlığı oldu. Kahve tonlarında, ağır mobilyalarla döşenmiş, zevksiz denebilecek resepsiyondaki seyrek sarı saçlı, mavi gözlü, siyah gömlekli görevliyle selamlaştık. Boş oda vardı.” Elimle delirdin mi gibilerinden yaptığım işarete karşılık, o da yanında duran kitabın kapağını handiyse burnuma sokarak gösterdi. Kapakta “Otel Paranoya, Hakan Bıçakcı” yazıyordu. “Ya” dedi Kitapsever. “Bu romanda tuhaf bir otel  tekinsiz diğer müşteriler anlatılır. Sence de son dönemdeki hayatımızın alegorik bir tanımı değil mi bu? Hepimiz artık, sence de bir tür ‘Otel Paranoya’da yaşamıyor muyuz?” Doğrusu onu hiç bu kadar sıkkın görmemiştim. Bir çıkar yol arar gibiydi. Ve belli ki bulmuştu da! “Ben” dedi. “Hayatımla ilgili yeni bir karar aldım. Aynı büyük yazarlar gibi, bir süreliğine ruhu kendime hitap eden bir otelde yaşayacağım. Madem bir roman kahramanı olup gerçek dünyadan romanlara sığınamıyorum, ben de büyük yazarlar ve onların kahramanları gibi otellerde geçen yeni bir hayat kurgularım kendime.”  En büyük ilham kaynağı Park Otel’in önce 1941-1946 yılları arasında 75 numaralı, sonra da 1950’li yıllarda, 1958’de ölümüne kadar, 165 numaralı odasında kalan ve dostlarıyla da burada görüşen Yahya Kemal Beyatlı’ymış. Park Otel’in ardındansa aklımıza Pera Palas Oteli geldi elbette. Ve tabii buranın gizemli konuklarından Agatha Christie ile Ernest Hemingway…

Gizemli bir kadın

Büyükada rüyası