Bazı vedalar imkansızdır

Sanki burası herkesin unuttuğu bir yerdi ve kar sessizce dünyanın sonuna yağıyordu” diyordu Orhan Pamuk Kar romanında. Yıllarca unutamadığım bir cümle. Bir mekan ve bir doğa olayı bir cümlede ancak bu kadar yakışabilir birbirine. Kar, “herkesin unuttuğu” bir şehirde usul usul yağıyordur. Bir romanda kar yağıyorsa bu hem şehrin kirini, çamurunu, karanlığını örtmek içindir hem de kahramanlar için bir mahrumiyet alanı yaratır. Han Kang’ın Jeju Adası’nda geçen Veda Etmiyorum romanında da kar hem şehre düşüyor hem de okurun acı ve yasla örülü kolektif hafızasına…