Bir yalnızlık tiradı

Beyazperdede sevdiğim yönetmenlerin roman yazmalarını seviyor ve önemsiyorum. Hikâye anlatıcılığının göbeğinde oturan yönetmenlerin, roman ve film sarkacında gidip gelmelerini takip etmek ve hikâyenin nasıl farklı inşa edildiğini görmek beni büyülüyor. Senaryo, öykü ve roman; her biri aynı hikâyeyi bambaşka bir dille anlatabiliyor. Ülkemizin en sevdiğim yönetmenlerinden Çağan Irmak bir öykü kitabı çıkardığında iştiyakla okumuştum, ardından bir de roman yazdı ki harikulade bir dile ve kurguya sahipti. Cebinde sakladığı hikâyesini, beyazperdede göstermek yerine roman olarak yazması hem edebiyata bir saygı duruşuydu hem de külliyatımıza önemli bir katkıydı. Ferzan Özpetek de roman çıkardığında sevinçle kitapçıya koştuğumu hatırlıyorum. Ve tabii ki Woody Allen’ın o muhteşem öyküleri…