“Baktılar ki Rojin garibandır, babası işçidir intihar deyip üstünü kapatmaya çalıştılar!”

Diyarbakır’dan büyük hayallerle yola çıktılar. Yol boyu sohbet ettiler otobüste. “Kızım okuyup öğretmen olacaksın, çocuklar yetiştireceksin. Hayatımız hoş olacak. Kendini de kurtaracaksın, bizi de…” dedi babası. Rojin her zamanki gibi gülümsedi sadece. Sabah Van’daydılar. Yurdun kapısında babasına el salladı Rojin, babası videoya çekti. Üç gün sonra kaybolduğu haberi geldi, 18 gün sonra cesedi bulundu Van Gölü’nün kıyısında… Sonrası tam bir sır perdesi. O son gülüşün kaydını, leylak rengi badanalı taziye evinde gösteriyor bana Nizamettin Kabaiş. Sonra acı içinde yalvarıyor: “Ben onu üniversiteye, yurda, devlete teslim ettim. Koruyamadılar! Baktılar ki, Rojin garibandır, babası işçidir, ‘İntihar etti’ deyip üstünü kapatmak istediler. Ne olur Rojinime yapılanlar karanlıkta kalmasın!”