Kalecinin penaltı anındaki endişesi

Dilimin sınırları dünyamın sınırlarıdır.” Wittgenstein’ın bu cümlesi, yalnızca bir felsefi tespit değil, edebiyatın damarını açan bir anahtar gibidir. Çünkü edebiyat, dilin yalnızca bir taşıyıcı değil, düşüncenin bizzat kurucusu olduğu yerde başlar. Sözcükleri bir araç gibi görüp anlamı “dışarıda” aradığımızda, edebiyatın özünü kaçırırız. Dil, dünyayı temsil etmenin ötesinde, onu kurar. Her cümle, bir dünya parçasını var eder ya da siler.