Güneş yerinde, her şey yolunda

Nisan başında bir sabah uyandığımda aynaya baktım ve gördüğümden hiç hoşlanmadım. Ülkenin tüm gri bulutları üstüme çökmüş gibiydi. Işıltısız gözler, neşesiz bakışlar, düşük omuzlar, şikayetçi bir ruh, zihnimde parlamak için yer arayan küçük küçük kızgın fikirler… Kendimden çok Türkiye’ye benziyordum.
Gözler dolu dolu “Başka bir hayatın mümkün olduğunu unutmuş olamazsın” dedim kendime.
“Hani ‘Eline sağlık Tanrım, dünya çok güzel olmuş!’ diye zıpladığın zamanlar vardı... Hatırlamak için gitmelisin.”  Ama öyle bir yere ki kimse tanımasın ne beni, ne Türkiye’yi… Yanıma sadece ruhumu alıp çok uzak bir yere gideyim. Dünya haritasını açtım ve hakkında hiçbir şey bilmediğim bir ülke aramaya başladım, Laos’u görünce durdum.