Ortalama bir iktisatçı ile başarısız bir diktatörlükte yaşayan bir protestocunun pek ortak noktası yoktur. Sıkıcı iktisatçılar dikkatle oluşturulmuş, on yıllara dayalı verilere ve titiz modellemelere dayanan temkinli dersler vermekle ilgilenir. Protestocular ise amaçlarına ulaşır ulaşmaz hayatın ne kadar muhteşem olacağına dair heyecan verici argümanlara ve abartılı vaatlere ihtiyaç duyar çünkü insanları bir davaya inandırmaları gerekir. Ama bu iki grubun en az bir ortak noktası var: Demokrasiyi şevkle savunma eğilimi.
Demokratik kurumlar ekonomik büyüme için faydalıdır. Siyaset ile refah arasındaki ilişkiye dair yıllardır süregelen araştırmalar sonucunda, iktisatçıların hemfikir olduğu az sayıdaki şeyden biri bu. Diktatörler devleti, devletin kaynaklarını ve toplumun büyük bölümünü kontrol edebilir. Ama yerleşik seçim geleneğine ve kurumlara sahip ülkeler güvenilir hükümetlere, işinin ehli maliye bakanlarına ve güvenilir hukuk sistemine sahip olmaya daha yatkın.
