Çevremizi saran, günlük işlerimizi kolaylaştıran endüstriyel üretimin sıradan şeyleri, sanat üretimine türlü yollarla dahil oldu ve olmaya devam ediyor. DADA ve Sürrealizm, sanat tarihi içinde bu temasın en kuvvetli örneklerini saklar. Nesneler, gerçekliklerini koruyan görüntüler olarak sanatın içindedirler lakin işlev çoktan ortamı terk etmiştir. Hemen burada; bakınız Marcel Duchamp’ın 1917 tarihli Çeşme isimli heykeli demeliyim. Yahut 1930’lar Paris’inde açılan türlü nesne ile dolup taşan sürrealizm sergilerini de hatırlatmalıyım. Nesneler sanatın her döneminde imge olarak resimde yahut tutkulu bir koleksiyonerin vitrininde ve nihayet 20. yüzyılın başında avangard sanatçıların rotasında hep var oldu. Türkçe çevirisi ile hazır nesne; İngilizce “Readymade”; sanatçının alışılagelen estetiğe meydan okuduğu, metaforlar yüklediği ve oyun oynadığı bir alanda var olmaya devam ediyor. Hamburg’da yaşayan ve çalışan Şakir Gökçebağ da nesnelerle öteden beri kendine özgü üretim diliyle oynayan bir sanatçı. İstanbul’da eylül ayında Ferda Art Platform’da açılan Redimeyd ve 2019’da pandemiden önce Bayburt’ta Baksı Müzesi’nde açılan ve hala devam eden Aşina sergileri; Gökçebağ’ın nesnelerle ve mekânla kurduğu aşinalık oyununun en taze örnekleri. Gökçebağ, her iki sergide de farklı malzemeleri bir araya getiren heykeller ve enstalasyonlar yapıyor. Gündelik hayatın içinden çıkan mandallar fırçalar, süpürgeler, halılar, pompalar, süzgeçler, kevgirler, egişler... Bunlar ve öteden beri üretimine dahil olan nesneler: ayakkabılar, gömlekler… 
