Vik Muniz / The New York Times
Bir sanatçı olarak 2008 yılında mesleğim beni Rio de Janeiro yakınlarındaki Jardim Gramacho adlı dev atık sahasına götürdü. Alanında dünyanın en büyüklerinden olan bu tesis, 30 yıldan uzun süre faaliyet gösterdikten sonra maksimum kapasitesine ulaşmıştı ve sonsuza dek kapanmak üzereydi. Gramacho gibi çöplükler, vaktinde kullanışlı ve anlamlı olan eşyaların nasıl olup da her şeyin ilkel bir yığın içinde karışıp gittiği bir tür fizikî arafa dönüştüğünü gözlemlemek için çok uygun.
