Ben Çalıkuşu oldum

Size hayatımda bir ilkten bahsetmek istiyorum.
Son yirmi dört yıldır ilk kez her sabah uyanıyorum, kaldığım evde aşağı kata iniyorum, mis gibi kahvaltı kokuyor oluyor, oturuyorum, elime telefonumu alıp önce mesajlarıma bakıyor, cevap veriyorum, sonra kahvemi yudumlarken biraz Instagram’da geziniyorum. Kahvaltımı ediyorum, sonra kalkıyorum, ben görevimin başına gidiyorum diyorum, tabakları bardakları öylece bırakıyorum, yukarı çıkıyorum, yazı masasına oturuyorum ve çalışmaya başlıyorum. Bana seslenen biri yok, benden herhangi bir şey istenmiyor, kapı açmak zorunda değilim, kimseyle konuşmak zorunda değilim. Susamış oluyorum, bakıyorum sürahilerce soğuk su var, onları ben doldurmak zorunda değilim. Alışverişe gitmiyorum, en uygun fiyatlı yumurtayı bulmak için üç market gezmiyorum, vakit kaybetmiyorum. Tuvalet kâğıdı kaldı mı kalmadı mı düşünmüyorum, gerisi var nasıl olsa, birileri o işi de hallediyor. Çamaşır yıkamıyorum, dolayısıyla çamaşır deterjanı, yumuşatıcı var mı diye de düşünmüyorum. Yahu biraz önce marketten geldim, bak bunları unuttum diye hayıflanmıyorum, bir daha sokağa dökülmüyorum. Zira hadi ben temiz giymesem çocuğum giymek zorunda.