Işık navruzu

2000 yılında huzurlu bir hamilelik geçirebilmek ve çocuğuma ilk üç yıl kendim bakabilmek için işten ayrıldığımda resim yapmaya biraz daha zaman ayırabilmiştim. Fakat sanatçılar arasında bilinen bir beyaz sayfa korkusu sanatçı olmadığım halde beni de vurdu. Aslında yeni bir sayfa açmak insanın konfor alanından ve alışkanlıklardan kopması, birçok bilinmezi de beraberinde getirmesi demek olduğu için sadece sanatçılara has bir korku olmasa gerek.
Daha ortada “kişisel gelişim” furyası yokken, beyaz resim sayfam bana, ben sayfama boş boş bakarken karşıma “Resim Terapisi” diye bir poster çıktı. Bebek uyurken gidip gelebileceğim mesafede olması ve adından anladığım kadarı ile derdime deva olacağını umarak gittim. Meğer resmi ve kolajı sadece bir teknik olarak kullandıkları psikolojik bir terapiymiş, yani resim ile terapi.