İstanbul’a bir botanik turu şart

Her dem yeşil bitkiler de yaprak döker ama yerine yenileri çıktığı için hep yeşil gözükür. Bazıları ise önce renklerini yitirir sarı, turuncu, kırmızı, kahverengi olur. Kimi ağaç çok endamlıdır ama dökülen yaprakları süpürülmezse ortalık keşmekeşe döner. Gül ibrişim onlardan biridir. Kendine ne kadar zarifse, altına bıraktığı yaprakları bir o kadar “döküntü”. Kimisi yıl boyu yaprakları canlı yeşilken, sonbaharda sararınca, yapraksızken dahi müthiş gözükür, yere dökülünce bile güzelliğinden vazgeçmez. Çınar bunlardan biridir. Türk kültüründeki yeri, görkemi, uzun yaşamı, kudreti ile önce dikilip sonra etrafına kurulan köyleri, altına açılan kahveleri ile merkezdedir, evin direğidir. Gölge yapar, kapsar, korur, çokça canlıya hayat verir. Ortaköy’den Dolmabahçe sarayına giden sahil yolunda kim bilir kaç yıllık çınar ağaçlarının altında serin ama güneşli bir sonbahar günü yürümek, yaprakların rüzgarla meleklerin konfetisi gibi gökten yağmasını izlemek, üzerinde yürürken hışırdayan seslerini dinlemek İstanbullunun bir ayrıcalığıdır.  İstanbul Boğazı’na yayılmış korularda erken ilkbaharda pembe-kırmızı çiçeklerini açan erguvan nasıl bir ilkbahar müjdecisi ise Ortaköy-Beşiktaş’ta yolun iki yanında yüzyıllardır altından geçenleri koruyan  çınarlar da sonbaharın müjdecisidir benim için.