En sevdiğim lokanta meselesi

Bana sık sorulan “Favori bir lokantan var mı?” sorusunu cevaplamak için önce bir varsayımı gözden geçirmek gerekiyor. Bana bu soruyu yöneltenler genelde yemek öncelikli düşündüğümü varsayıyorlar. Bir ölçüde doğru ama bu yeterli bir koşul değil. Gerekli ama yeterli değil. Bir hafta önceki yazımda bu konuya biraz değindim. Dünyanın önde gelen, listelere giren, aşırı revaçta olan restoranlarına gittiğimde genel bir sorunla karşılaşıyorum. “Burada olduğun için çok şanslısın” demiyor kimse yüzüne ama genel hava bu. Genelde iki kategori müşteri oluyor bu lokantalarda. Michelin müfettişleri, 50 Best jüri üyeleri (yarısı şef) ve celebrity’ler diğerlerinden ayrılıyor. Tüm ilgi onlara. Genelde hesap ödemiyorlar. Onların ödemediği hesap geri kalan müşterilere şişirilmiş fiyat olarak yansıyor tabii. Ama bunun dışında genelde ikinci sınıf addedilen bu kesime servis de farklı. Kuralcı. Robot gibi. Gülümsemeden uzak. Fazla soru sorduğunuz zaman da garson vücut dili ve mimikleriyle size kendini kötü hissettiriyor.