Bir adı unutmak, o insanı unutmaya yetmez

Yatılı okullarda biraz kibirli olan öğrenciler, kendilerine gerçeği maskeleyen bir dış görünüş, bir tür çifte yaşam yaratırlar; değişik bir konuşma, yürüme, bakma şekli edinirler.”

Disiplinli Güzel Günler’in anlatıcısı böyle tanımlıyor yatılı okulun atmosferini. Anlatıcımız, İkinci Dünya Savaşı sonrası İsviçresi’nde, Appenzell’deki yatılı bir kız okulunda yaşananları oldukça soğukkanlı, hatta duygusuz bir şekilde aktarıyor bize. Sadece anlatıcımız için değil, bütün öğrenciler ve hatta öğretmenler için de bir boğulma mekanı, sıkışma ortamıdır yatılı okul. Anlatıcımızın kamerası, romanın sayfaları boyunca dolaşır bu kendi içine sıkışmış dünyada.