Büyümemek cesaret işidir

2016 hepimiz için zor bir seneydi. Toplumsal travmaların zirve yaptığı o yılda, kimilerimiz için kişisel sarsıntılar da zirveye çıktı. O yılın mayıs ayında Melis Danişmend ile yeni çıkan albümü Ve Ev üstüne bir söyleşi yapmıştık. Albümün adına, “ve” ile “ev”in birbirine aynadan bakıyor olmasına, şarkılara bayılmıştım. İlk sorum albümün adıyla ilgiliydi. Huzursuzluğun, tedirginliğin, gerginliğin iyice arttığı bir coğrafyada, evin getirdiği huzura ihtiyaç duyduğunu söylemişti Melis. Coğrafyadaki gri rengin, öfkenin, mutsuzluğun derdini omuzlamıştı adeta. Kutuplaşmanın dayanılmaz yükünü üstümüzden atabilmek için “Artık birbirimizi biraz olsun sevmeliyiz” diyordu. Söyleşiyi yaptığımız sırada henüz pandemi yoktu ama buna rağmen müzik piyasasının, ekmeğini canlı müzikle kazanmaya çalışanların olumsuz durumunu da konuşmuştuk. “Sabırlı olmalıyız çünkü bayır aşağı gidiyoruz” demişti Melis. Söyleşi boyunca neşeli olmaya çalışmıştık ama çoğu zaman dudağımızın kenarında donuyordu gülümsememiz.