İlkokulu Ankara’da Teğmen Kalmaz İlkokulu‘nda okudum. Önlüklerimiz maviydi. Sınıflarımız kalabalıktı. Her sırada üç kişi otururduk. Dörtlememiz gereken zamanlar bile olmuştu. Sınıf öğretmenimizin adı Sabahat Yılmaz idi. Ufak tefek, yumuşak sesli bir öğretmendi. Sabahat Öğretmenim ne yazık ki rahmetli oldu, nur içinde yatsın. Kimi zaman sabrı taşar sesini yükseltirdi ama çoğunlukla sakin, anlayışlı bir öğretmendi. Çok güzel gülerdi. Ders aralarında oyunlar oynatırdı bize. Sevgisi öfkesinden fazlaydı hep. Üçüncü sınıftayken bir kitap okutmuştu. Her gün, son derste. Çoğunlukla beni tahtaya diker, bana okuturdu. Ayrıcalık yapmamak için “Okumak isteyen var mı?” diye sorardı önce. Kimi gün başka bir arkadaşım okurdu ama çoğunlukla ‘okuma işi’ bana kalırdı. Her gün bir bölüm. İlk günden sonra kendime güvenim artmıştı, biraz da ‘rol keserek’ okumaya başlamıştım. 
Büyüklerle dalga geçiyor
Kitabın sayfaları arasında ilerlerken gözümüzden yaşlar gelene kadar gülerdik. Ben okurken gülmemek için kendimi zor tutardım. Eğer zaman kaldıysa okuduğumuz bölümle ilgili yorumlarımızı dinlerdi. Öyle derinlikli, felsefi yorumlar değildi elbette. “Ben en çok şuna güldüm, şurayı bir daha okuyalım mı?” tadında sohbetler demek daha doğru. Sabahat Öğretmen’in bize okuttuğu kitap Aziz Nesin imzalı bir kitaptı: Şimdiki Çocuklar Harika. Aziz Nesin, Şimdiki Çocuklar Harika’yı 1967 yılında kaleme almış. On yaşındaki iki arkadaşın mektuplaşmaları şeklinde kurgulamış bu romanı. Bu iki arkadaşın gözünden ve onların cümleleriyle büyüklerin dünyasıyla tatlı tatlı dalgasını geçiyor. Ustanın o bildiğimiz mizah gücüyle kahkahalar içinde akıp gidiyor mektuplar. Elbette 54 yıl öncesinden gelen bir kitabın mizah anlayışında zamana yenik düşen noktalar vardır. Ancak, zamana direnmeyi başaran yönleri çok daha fazla. Ayrıca kitabın eleştirel gücünü yeni nesil okurlarına aktarmak biraz da yetişkinlerin görevi. Çocukları bir yarış atı gibi koşturmak ve “Bu kuşaktan bir şey olmaz, bizim zamanımızda böyle miydi ya?” demek daha mı kolay geliyor yoksa? Unutmayalım, çocuklar her zaman harika.Beni dinledi, beni anladı
Günümüzde de çok değerli, öğrencilerine okuma sevgisi aşılamak için canla başla çalışan öğretmenler var. Bazı okul ziyaretlerinde tanıştıklarım da oluyor, hepsinin ellerinden öperim. Kolay değil yaptıkları iş, öyle engeller dikiliyor ki önlerine… Kimi zaman sınıfta falanca kitabı okuttuğu için, öğretmeni Milli Eğitim’e ihbar eden muhbir vatandaşların haberlerini okuyoruz. Hatta bu muhbirler işi daha da öteye götürüp kitabın yasaklanmasını isteyecek kadar kontrolden çıkabiliyorlar. Şu anlattığım hikâyeye ‘muhbir vatandaş’ çerçevesinden bakarsak, benim de Sabahat Öğretmenimi ‘ihbar’ etmem gerekiyor.
Yazın bir kenara: Sabahat Öğretmen, bana Aziz Nesin okuttu. Bana güvendi. Benimle konuştu. Beni dinledi. Beni anladı. Neyse ki, şunu rahatlıkla söyleyebiliriz: Yarına o ‘muhbir vatandaşlar’ kalmayacak. Yarına Sabahat Öğretmen kalacak, öğrencilerine kitap sevgisi aşılamaya çabalayan öğretmenler kalacak. Aziz Nesin’in her bir satırı kalacak. Aziz Nesin’e ve Sabahat Yılmaz’a sonsuz saygı ve teşekkürlerimle… - Şimdiki Çocuklar Harika / Aziz Nesin / Nesin Yayınevi / Roman 224 sayfa
