Raymond Radiguet’nin on dokuz yaşında yazdığı romanı İçimizdeki Şeytan hakkında söylenecekler zamanında söylenmiş; hepsi edebiyat tarihinin sayfalarında. Bu kitabı okuduğumda 21 yaşımdaydım. Yazarın isimsiz ben anlatıcısının kendisiyle hesaplaşma konusundaki açık sözlülüğünden, ergenlerin dünyasıyla yetişkinlerin dünyası arasındaki karşılaştırmalarından ve elbette aşkından etkilenmiştim. Bütün o erkeksi kibrinden nefret ettiğimi de gayet iyi hatırlıyorum. Marthe’a olan aşkını, bir süre sonra onu bir nesneye çevirerek yaşaması, o zamanlar rahatsız etmişti beni. Sınıf eleştirisiyle pek ilgilenmeden, anlatıcıyla hesaplaşmaya girişmiştim. Ama şimdi durup düşünüyorum da, beni en çok etkileyen Radiguet’nin yaşamöyküsü olmuştu.
İsyankar bir kalem
Uzun uzun anlatmaya yerimiz yok, özetleyeyim: Raymond Radiguet (1903–1923) 20 yıllık hayatına iki roman, iki şiir kitabı, bir kısa oyun, resim ve şiir eleştirileri sığdırmayı başarmış genç bir deha. I. Dünya Savaşı sonrası toplumsal değişim ortamında dönemin ünlü şair ve yazarlarıyla edebi ilişkiler kurmuş, biraz isyankâr bir kalem. Bu ilişkiler içinde özellikle Jean Cocteau’yla kurduğu dostluğun, edebi arenada sahne almasında önemli bir rolü var. Tanıştıklarında Cocteau 30, Radiguet 15 yaşında. İçimizdeki Şeytan, ikisinin 1921 yazında birlikte çalışarak geçirdikleri bir yaz mevsimi sonrasında tamamlanıyor. Radiguet, bu romandan sonra Le Bal du Comte d’Orgel adında bir roman daha yazıyor.
1923’ün sonbaharında tifoya yakalanıyor Radiguet. 9 Aralık 1923’te, yani ölümünden üç gün önce, son anlarında yanında olan Cocteau’ya “Dinleyin, size korkunç bir şey söyleyeceğim, üç güne kadar Tanrı’nın askerlerince kurşuna dizilmiş olacağım” diyor. Gerçekten de üç gün sonra, 12 Aralık 1923’te, henüz 20 yaşındayken bu dünyaya veda ediyor. Edebiyat tarihi, Cocteau’nun bu ölümün etkilerini ömür boyunca üstünden atamadığını yazar. 