Duyduğum ve aklımdan çıkaramadığım bir şey var. Başka çok iyi satırlarla dolu çok uzun bir kitapta yer alan bir bölüm: Ian Kershaw'ın Adolf Hitler'in ufuk açıcı biyografisinin sesli kitabı. Sürükleyici, kapsamlı, büyüleyici ve aynı ölçüde endişe verici. Ama bir satır var ki beni rahat bırakmıyor.
İlk kez duyduğumda kasvetli bir günde taşra yolunda araba kullanıyordum. Tekrar duymak için hemen geri sardım, sonra tekrar. Ve sonra gideceğim yere vardığımda kitabın kendisini satın aldım, böylece onu hem görebilecek hem de duyabilecektim. Bu cümle bana hala işkence ediyor. Sizden bu yükü benimle birlikte taşımanızı rica ediyorum.
The Beerhall Agitator adlı bölümde, komik görünümlü küçük ayaktakımının 1920'lerin başındaki faaliyetleri anlatılıyor. Çocukken hep böylesine gülünç görünen bir adam tarafından nasıl kandırıldıklarını merak etmişimdir. Elbette korkunç gerçek, bu gülünç adamın feci şekilde hafife alınması ve yeteri kadar insanın onu gülünç bulmasıydı. Herhangi bir modern politikacıyı Hitler'le kıyaslamak her zaman yanlış gibi gelse de, Hitler'in birahanede ajitatörlük yaptığı yıllarda yazdığı bu satır bugünlerde kanımı donduruyor. Aklıma düzenli olarak bunu getiren birden fazla başarısız, görevdeki ya da potansiyel lider var. Hitler'in yazdığı satırlar şöyle:
Bize gülsünler ya da sövsünler... Bizi soytarı ya da suçlu olarak göstersinler hiç fark etmez; önemli olan bizden bahsetmeleri, bizimle tekrar tekrar ilgilenmeleridir...
Şimdi korkudan çıldırmadan önce okuyacak biraz daha hafif bir şeyler arıyorum.
