Mike Hale / The New York Times
Elbette sahnede saldırılar kabul edilemez. Ancak pazar gecesi gerçekleşen 95. Akademi Ödülleri'ni 3,5 saat içinde sarsacak bir şeylere ihtiyaç var gibiydi. Will Smith'in geçen yılki törende Chris Rock'a saldırması gibi beklenmedik felaketlerin sonuçlarıyla başa çıkmak için bir kriz ekibi vardı ancak ABC yayınının sıradanlığı konusunda yapabilecekleri hiçbir şey yoktu.
Los Angeles'taki Dolby Tiyatrosu'ndaki izleyiciler, Everything Everywhere All at Once'ın Ke Huy Quan ve Jamie Lee Curtis gibi duygusal favorilerinin erken zaferleri (En İyi Yardımcı Erkek ve Kadın Oyuncu dallarında) ve filmin yazar ve yönetmenleri Daniel Kwan ve Daniel Scheinert ile başrol oyuncusu Michelle Yeoh'un çok geç zaferlerini coşkuyla karşıladı. Konuşmaları da heyecan vericiydi. Ama artık bitmek bilmeyen ödül sezonunun sonunda, böyle olacağını zaten biliyorduk ve ne söyleyecekleri konusunda oldukça iyi bir fikrimiz vardı.
Dijital platformların sektördeki yükselişi ve Covid-19'un tahribatından sonra, törende hiçbir risk alınmıyor. Tek başına Oscar sunucusu olan Jimmy Kimmel, monologunda "Filmler hala televizyondan farklıdır şimdi bir TV şovu 100 milyon dolar kaybedemez" gibi bazı güzel sözler söyledi. Gerçi Netflix ve Amazon çağında, bu doğru mu? Ama Kimmel da alay etmek için törene gelmeyen James Cameron ve Tom Cruise gibi kolay hedefler seçti.
Smith'in yerine Halle Berry sundu
Kimmel, Smith'in tokadını gerçekten konuşmadan uzun uzun ele aldı. Bu yıl herhangi birinin haydutluk yapması durumunda ne olacağına odaklandı. Bazı oyuncuları kullanarak şiddetin hoş karşılanmadığının sinyalini verdi. Geçen yılın En İyi Erkek Oyuncu ödülünü kazanan Smith'in yerine Halle Berry bu kategorinin sunuculuğunu üstlendi. Günümüz modasına uygun olarak, gösteri bir prodüksiyon şovuyla değil, bu kez aday filmlerin kamera arkası görüntülerinden oluşan bir film montajıyla açıldı. İzleyicileri film yapımı ve ödül verme sürecinin içine sokarak etkileme çabası, sete de yansıdı.
Sinema deneyimini öven bir yayının etkisi bu kadar az olmamalı. Bu etki dizüstü bilgisayar ekranı ve Netflix arayüzü için daha uygun. Kazananlar eskiden olduğu gibi akılda kalmıyor. Geçen yıl Dune'un diğer filmlerin iki katı olan altı ödül aldığını hatırlıyor musunuz? Ya da CODA'nın en iyi filmi kazandığını? (Rica ederim) Bu şekilde ilerleyen bir törende Akademi müzesi için konulan uzun bir tanıtım, Warner Bros'un 100. yıldönümüne gönderme yapılması gibi görüntüler yerindeydi aynı zamanda şovun sıradanlığını pekiştirerek her zamankinden daha rahatsız ediciydi.
Geceden güzel anlar
Her zaman olduğu gibi, beyaz perdenin ötesine geçen anlarda vardı. Muhalif Alexei Navalny bir Rus hapishanesindeyken, Navalny'nin belgesel dalındaki zaferi kaçınılmazdı. Julia-Louis Dreyfus ve Paul Dano kostüm tasarımı sunumlarında gösterişli ve komikti; ödülün sahibi Black Panther'in kostüm tasarımcısı Ruth Carter'dı. Carter, 101 yaşında ölen annesini dokunaklı bir şekilde anarak aktör Chadwick Boseman'dan onu öbür dünyada bulmasını istedi. Yeoh, büyük ölçüde gösterişli, kendini yüceltmeyen bir kabul konuşmasıyla duyguların insanlara aktarılabileceğini gösterdi.
David Byrne, Everything Everywhere All at Once'dan dan En İyi Şarkı adayı This Is a Life performansı hoştu. Lady Gaga'nın Top Gun'dan Hold My Hand performansı, Rihanna'nın Black Panther'den Lift Me Up yorumu kusursuz profesyonellikteydi. Ancak gecenin en önemli müzikal olayı hiç şüphesiz Naatu Naatu ile En İyi Şarkı ödülünü kazanan besteci M.M. Keeravani tarafından seslendirilen Top of the World şarkısı oldu. Ancak iyi anlar, modern Oscarların keyif almaktan çok katlanılması gereken bir şey haline geldiği hissimi değiştiremedi. Pazar gecesi gündemin nabzını tutmak istiyorsanız bakmanız gereken yerler HBO (The Last of Us) ve TLC (MILF Manor) idi.
© 2023 The New York Times Company
