Vanessa Friedman / The New York Times
Kanatlar var: Sahte tüylü, kapitone, tül, cicili bicili ve yıldızlarla süslü. Kristal büstiyerler ve sütyenler de oradaydı; dantelli tangalar ve boudoir ipekleri de. Süperstarlar da oradaydı. Süper modellerin de neredeyse hepsi vardı: Gigi ve Bella Hadid, Paloma Elsesser, Joan Smalls, Ashley Graham, Valentina Sampaio, Kate Moss ve kızı Lila. Eva Herzigova ve Fransa'nın 56 yaşındaki eski first lady'si Carla Bruni bile dantelden bir vücut çorabıyla podyumda yürüdü.
Victoria's Secret şovunun, #MeToo'nun ardından bir utanç bulutu altında iptal edilmesinden altı yıl sonra yeniden markalaşması için her şey mevcuttu. O dönem dünya birdenbire, belirli bir vücut tipine diğerlerinden daha fazla öncelik veren ve kadınları sadece erkek fantezisinin araçları olarak gören bir kültürün yaratılmasında suç ortağı olduğu gerçeğine uyandı.
İşte o zaman, iç çamaşırı giyen kadınları “melekler” olarak başarılı bir şekilde markalaştıran iç çamaşırı devi, pazar payını daraltma, vicdan muhasebesi yapma, kurumsal yeniden yapılanma ve kendini kadınların güçlendirilmesine adama vaatleriyle dolu uzun bir döneme girdi. Bu o kadar zor bir geri dönüştü ki, dünya kanatların geri dönmesi için çağrıda bulunmaya başladı. VS de buna uydu. Ancak defile öncesi dış sesin “dizginlerin kadınların elinde olduğunu” duyurduğu bir defileyle döndü. Ses, podyumdaki her şeyin kadınlarla ilgili olduğunu söyledi. Ama gerçekten öyle miydi?
Eğer her kadının dev bir fiyonk içinde, kelimenin tam anlamıyla açılmayı bekleyen bir hediye olarak rol yapmak gibi bir fanteziye sahip olduğuna inanıyorsanız öyleydi denebilir. Evet, podyumda trans bedenler de dahil olmak üzere geçmişte olduğundan daha fazla vücut tipi ve çeşitli yaşlardan daha fazla kadın vardı. Canlı yayın sırasında her şey alışverişe açıktı, yani gerçek iç çamaşırları absürt olmaktan çok erişilebilirdi. Hatta bazı pijama altları bile vardı. Neredeyse tüm modellerin kanatları vardı ya da en azından daha önceki şovların daha korkunç aksesuarlarından bazılarının yerine bir cübbe vardı. Bu kanatların çoğu, tıpkı iç çamaşırları gibi, eski 30 kiloluk versiyonlardan daha hafif ve basit görünüyordu. Ancak birçoğu da sokağın aşağısındaki Cadılar Bayramı mağazasından alınmış gibi görünüyordu.
Gerçekten fiziksel çeşitliliğin altını çizmek ile şöhretleri çok daha büyük olan insanları göstermek arasında fark var. Belki duman makinesinden, belki finalde tavandan yağan pembe konfetiden, belki de model Doutzen Kroes'un kristal bantlı stiletto'sunun piste sıkışmasından ama sonuçta her şey ileriye doğru atılmış bir adımdan ziyade lise buluşması gibi görünüyordu. Bir zamanların en popülerlerinin bir araya geldiği, geçmişin kıyafetlerini giymiş, nostaljinin ya da dış dünyanın gerçek karmaşasının aldatıcı bir şekilde pembe bir ışıltıya bürünmüş anını yeniden yaşadılar.
Ama aynı zamanda bir oda dolusu insanı eski balo kıyafetleriyle görmekle aynı tepkiyi uyandırdı: Ne düşünüyorduk ki? Bu noktada, nasıl çerçevelendiği veya perdenin arkasında kimin olduğu önemli değil, Victoria's Secret şovu sadece başka bir dönemin kalıntısı. Bu, kadınların iç çamaşırlarıyla ya da VS ürünleriyle eğlenemeyeceği anlamına gelmiyor ancak bu şov biçiminin emekliye ayrılması gerektiği anlamına geliyor. Dantelin altında yatan çarpıtılmış bir tarih var ve bu silinemez. Hangi beden tipi ya da yaşta olursa olsun bedenleri podyumda sergilemenin nesneleştirmeyle ilgili olduğu açık bir gerçek.
© 2024 The New York Times Company
