İrem Uzunhasanoğlu
Acı çekeceğimizi bildiğimiz şeyleri yapmayı öteleriz. Böylece acıdan kaçtığımızı sanırız, acının girdabına daha çok çekildiğimizin farkına varmadan... Ötelemek, acıyı içinde çoğaltmaktan başka bir şey değildir. Çiçek sular gibi her gün itinayla suladığımız o acı ya bizim vazgeçilmez bir parçamız olur ya da en büyük düşüşümüz. Bir yerlerde bir şeyler kırılır ve biz artık geri dönemeyiz, çoktan kurmamız gereken o ilişkiyi kuramayız, tutunmamız gereken hayata tutunamadan boşlukta salınırız.
