Gazetecilikte, bu güzel meslekte benim elimden tutmuştur. Bana aynı haberi saatler boyu bir daha, bir daha yazdırıp canımı çıkartarak, gazeteciliğin özü olan muhabirliğe adım atmamı sağlayan Altan Abi’dir.
Gece vakitleri olmadık saatlerde bir telefonla beni habere sevk eden de, haber atlattığım zaman candan kutlayan da, ertesi akşam içkiye götüren de Altan Abi’dir.
Hem çok çalışmayı, hem çok eğlenmeyi bana aşılayan, hem de ne olursa olsun mesleğe küsmemeyi bana öğreten de Altan Abi’dir. Gazete içi “ofis politikası”nın incelikleri konusunda da kendisinden çok şey kaptığımı itiraf etmeliyim.
Kafasını kaşıya kaşıya, saçlarının tepesini yola yola, hiçbir zaman sonuna kadar içmediği sigarasını çeke çeke, kâğıtları birbiri ardına buruşturup yere ata ata uzuuun zamanlarda yazdığını herkes bilir Altan Abi’nin.
Ama anlaşılır, noktası virgülü yerinde, aydınlık ve çarpıcı köşe yazılarıyla ünlüdür Altan Öymen. Aynı zamanda hep muhabir kalmayı, haberin içinde oynamayı, röportaj yazmayı sevmiştir. Benim hem patronum, hem yöneticim oldu. Şimdi Altan Abi 60. yılını kutluyor. Ben de geçen yıl 40. yılımı geride bıraktım. Kendisini sevip saydım. Benim bu meslekte geçen 41 yılımın tamamına tanık olan kimsem yok artık. Bir tek Altan Abi kaldı.
Arada bir, çok seyrek de olsa, ilişkilerimizin siyaseten gerildiği, hatta kopar gibi olduğu dönemler yaşadık.
Ama ağabey-kardeş ilişkimiz hiç değişmedi.
Keşke aramızda bugün sevgili Örsan Öymen de olsaydı, uzaktan bağırsaydı bana, “Ula Haso, atlatirsen beni!” diye.
Sevgili Altan Abi, İyi ki varsın!
Yarın bu ülkede gazeteci milletinin gerçek tarihi yazıldığında herhalde Altan Öymen'e güzel uzun sayfalar ayrılacak.
Kendine iyi bak Altan abi seni çok seviyorum.
