Yerküremiz uzunca bir süredir hikâye anlatmayı bıraktı. Telefon ekranları aracılığıyla maruz kaldığımız sözde gerçeklik hepimizi fazlasıyla meşgul ediyor. İçinde bulunduğumuz orman, dağ, kıyı, masa, uçak, parti, düğün, konser… Hayal alemimizi çoktan sonlandırdı. Varsa yoksa gerçeğin peşine takılır olduk. Gerçeğin kendisi “story” diye anılıyor çoktandır… Oysa ki hayal alemi sonsuzdur, üzerine yazılmış türlü hikâye gerçeği tersyüz eder. Mitolojiler; edebiyatı, müziği, sinemayı ve elbette görsel sanatları besler. Kahramanlar, periler, aşıklar, yaratıklar, yılanlar, aslanlar, semboller, mitolojik karakterler, masalların kadınları ve erkekleri… Tüm bunlar verilidir. Masallar ve mitler bize bunlarla bir fikir verir lakin gerçekte içeriye sızan şeyler, insanlığın içinde bulunduğu durumlara dokunur ve hatta onları belirler. Canan, 7 Ekim’de Akaretler Sıraevler No:55’de küratörlüğünü Begüm Güney’in yaptığı, O’Art ev sahipliğinde, Hayal-i Alem isimli bir sergi açtı. Sergi açıldığından beri Akaretler yokuşundan rengarenk, pullu payetli, tüylü, nakışlı kumaşlar içinden hikâyeler salıyor. Hikayeler tanıdık, lakin bildiklerimizden farklı. Bir hikâye anlatıcısı olarak Canan, kendi masallarını anlatıyor. Dev bir enstalasyona dönüşen masal mı? Yoksa masala dönüşen enstalasyon mu içinde dolaşılan? Sergiyi gezerken birbirine karışıyor. Koku, müzik, ses, kahkaha, ışık, hareket ve Canan’ın masallar anlattığı sesi serginin tümünü kuşatıyor. Daha çok renk, daha çok ışıltı içinde Canan’ın bezden masal kahramanları az önce bitmiş, az sonra başlayacak bir performansın hazırlığı için sahnedeler. Ve bu sahnede Canan; eşitlik hakkında rengarenk, aşk dolu, kahkahalı ve sonu başka biten hikayeler anlatıyor. 
