Ekrem İnözü
Her 1 Kasım’da Sadun Boro Abimizin doğum günü kutlamasını, kendisinin isteği üzerine, yaza veda partisi olarak yapardık. Ben de bir yaza veda partisi organize etmeyi çok istedim ama Sadun Abinin yarattığı sıcak ortamı yaratamayacağımdan çekindim. O partiler muhteşem olurdu, maskeli balo şeklinde yapılır, her yıl değişik bir tema bulunurdu. Sünnet çocuğu, Papa, Muhteşem Yüzyıl, Süpermen, İskoçyalı kılıkları giyer hepimiz partilere kıyafetlere katkıda bulunurduk. Partinin yeri şu anda Okluk Sarayı için ayrılmış bölge, Mustafa’nın Deniz Kızı restoran olurdu. Hepimiz içeceklerimizi, yemeklerimizi getirir, davetliler marifetlerini gösterirdi. Sadun Abinin meşhur ahtapot yemeği ve sübyeli pilavı muhakkak olurdu. Cemile’nin hamsi kılçıklarını galeta ununa bulayıp kızartıp yaptığı yemeği unutmaz, “kız senden korkulur” derdi. Özkan Kaptan yaptığı kalamar dolması ile çok sükse yapardı. Hanımların küçücük yaprak sarmaları, Christina Karamanoğlu’nun quiche’leri geceye lezzet katardı. Parti, Sadun Abinin bol muskat cevizli Rom Punch ikramıyla öğleden hemen sonra başlar, gece yarısı genelde getirilen içkiler biter, restorandan takviye istenirdi. Aslında yemek, parti, bahaneydi. Bizi cezbeden Sadun Abinin sohbeti idi; hepimize takılır, o müthiş zekasıyla hepimizi işletirdi. Bu kadar lezzetli ve güzel bir atmosfer yaratmak sadece Sadun Abinin yapabileceği bir şeydi. Bu partilerde fotoğraf çekilmesini hele bugünkü gibi sosyal medyada olur olmaz paylaşılmasını hiç ama hiç sevmezdi. Bu partilere ayağını atmamış iki şaklabanın kendi reklamlarını yapmak için partiden resim paylaştıklarını görse “emaye huni ile.." diye başlardı. Sadun Boro bir ilah değildi, güzel bir insan, zeki, cesur ve bilgili bir denizci idi. Keskin, pırıl pırıl bir zekası vardı, Galatasaray Lisesi ve Manchester’deki tekstil mühendisliği (o zamanki ismi mensucat mühendisliği) eğitimi sayesinde hem Fransız, hem İngiliz kültürünü özümsemişti. Oda Abla’nın sayesinde Alman kültürüne de aşina idi. Ailesinin Nil Nehri’nin deltasından geldiğini, Tantaviler’den olduğunu söylerdi. İçkisini içer, ama denize de besmelesiz çıkmazdı.
Eski İstanbul, Beyoğlu…
Bir gece konu; 1940-1950 arası Galatasaray Lisesi ve İstanbul’du. Galatasaray Lisesi’ne ilkokuldan itibaren Ortaköy’de başlayıp, benim gibi yatılı okuyup 1948 yılında mezun olan, 452 okul numaralı Sadun Boro, Münir Nurettin Selçuk’un şarkıları ve dolunayın etkisiyle pek keyifli idi, çok şeyler anlattı, anlattıklarının bir kısmını sizlerle paylaşmak istiyorum. Sadun Abimiz lise yıllarında denizciliğe merak sarmadan, çok bir iyi terzi olan Osef’ten giyinirmiş. Osef’in yeri Beyoğlu’nda Abdullah Efendi Lokantası’nın solundaki pasajda imiş. Ayakkabılarını Pera Palas karşısındaki Mahmut’tan, gömleklerini ise Tünel’den çıkarken hala orada olan kürkçü dükkanının üzerindeki Petro’da diktirir, alırmış. Gençliğinde Caddebostan’da bugün bir süper marketin olduğu, daha önce bir gazinonun bulunduğu yerde yüzlerce ağaçlık çam korusu varmış. Zamanın gazinocular kralının arzusu ile asırlık ağaçlar bir gecede kesilmiş. Önünden geçerken ağaçları katledenlerin kulaklarını çınlatırdı.
