Kurtuluş sanatta

Sadece sekiz saatlik bestesi “Sleep” bile Max Richter’i çağımızın en enteresan müzisyenlerinden biri yapmaya yetiyor. Modern hayatın ve teknolojinin bizi bir anlamda dijital köleler haline getirmesinden, artık sağlıklı bir uykuya dahi dalamıyor oluşumuzdan yola çıkmış “Sleep”. Bu eserin gece yarısından günün ilk ışıklarına kadar süren canlı performanslarından birinde, Los Angeles’ta çekilen Max Richter’s Sleep (Max Richter Uykusu) şu sıralar MUBI’de gösterimde. Bu belgeselde kolektif bir uykuya hazırlanan yüzlerce dinleyiciyi ve Richter’in benzersiz performansını izliyoruz. Onunla uyku ve müzik ilişkisini, İnsan Hakları Evrensel Bildirisi’nden yola çıkarak bestelediği “Voices”ı, Brad Pitt’in başrolünde olduğu Ad Astra’ın soundtrack’ini nasıl Satürn’de kaydettiğini konuştuk. Kolektif bir uyku ve müzik deneyimi Max Richter Uykusu. Müzik, bir topluluk olmamıza nasıl hizmet ediyor? Birlikte müzik çalmak ve dinlemek bizleri dilin ve kelimelerin yapabileceğinden daha derin bir şekilde bağlıyor. Besteci olmama ve diyalog üzerine çalışmama rağmen, bunun nasıl olduğu benim için hala bir gizem. Bence bu, müziğin en büyülü yanlarından biri. “Sleep”in canlı performanslarında bu birliktelik hissini çok net yaşıyorsunuz. Sonuçta bu topluluk ve uykuyla ilgili bir eser. Tüm bu yabancılar bir araya geliyor, birbirlerine güveniyor ve uyuyorlar. Güçlü bir birliktelik var burada. Bu deneyim insanların kendilerini açmasını, kırılganlıklarını sergilemesini de sağlıyor. Müzik, duygularımızı özgürce yaşamamıza nasıl yardımcı olabilir? Entelektüel bir tarafı olsa da müzik duygusal bir dildir. Gerçekte olduğumuz insana dokunur. Bu özgünlük, gerçeklik ve toplumla bütünleşme hissi insan yaşamında çok değerli. Müzik ve yaratıcılık aslında bizi kendimize, doğamızdaki o en iyi tarafımıza da geri götürebilir.