Güle güle Mario Beyciğim…

Bu sanırım hayatımın en zor yazısı. Telefondaki son konuşmamız ve onun yumuşacık sesi dün gibi aklımda. Yılbaşının hemen ertesiydi. Beni hem yeni yıl kutlaması hem de kısa bir süre önce kaybettiğim babam için başsağlığı dilemek için aramıştı. Doğal olarak hüzünle başlayan konuşmamız çok geçmeden onunla her zaman alışık olduğumuz neşeli, dostça, muzip konuşma ritmimize dönmüştü. Son dönemde hastaydı ve sesi her zamankinden de daha yorgundu. Buna rağmen benimle her zaman olduğu gibi yeni projelerini paylaşıyordu. Onu son birkaç senedir en çok mutlu eden şeylerden biri O2’deki köşe yazılarıydı. Yine bana her zamanki zarafeti ve mütevazılığıyla teşekkür ediyor “Beni iyi ki davet ettin. Okurlarımla bu köşe aracılığıyla buluşmak beni ne kadar sevindirip hayata bağlıyor bilemezsin” diyordu. Oysa asıl ben ona ne kadar teşekkür etsem azdı. Ama o öyle birisiydi işte. İstanbul’un son kalmış, nadir zarif beyefendilerinden…