Kazanırken kaybetmek

Ve yine o malum heyecanlı dönem geldi. Aslında heyecan 2 sene hatta 12 sene önce başlıyor. Çocuk neredeyse doğduğu gün gideceği okul derdi başlıyor. Sonra “İyi liseye girmeli ki iyi yüksek okula girsin ki iyi meslek sahibi olsun ki iyi iş bulsun ki çok para kazansın ki çok şeye evlere arabalara sahip olsun ki… mutlu olsun” mutlak inancı doğrultusunda hep bir heyecan. Bir umut. Ya tutarsa? Bu dönem bu yarışın kırılma noktası. Yıllardır hazırlanılıp, en güzel dönemde hayatı ıskalamak pahasına sınavdaki acayip soruları çözmek için o tür sorulara özel formüller ezberlemek, konu bağımsız her alanda “ne kadar aklında tutarsan o kadar başarılı olursun” mantığıyla hazırlanmış testlerle boğuşup durursun. Test çözmediğin her saniye sıkıntı tavan yapar, suçluluk duygusu bütün ağırlığıyla üstüne çöker. Sınava yetişmek, çözmek, çıkmak, ailenin, mahallenin sorularına maruz kalmak zaten sınav kadar büyük travma. Sonunda bir puan alınır ve okul, bölüm seçme sorunsalı başlar. Sanki yirmisine bile gelmemiş gencin bundan sonra kalan en az 50 yıllık hayatının yegane çözümünün sırrına erişilecekmiş gibi!