Yarım hamilelik

Medya, pazarlama ve iletişimi, eğlence ağırlıklı içerik hep iç içe yaşar ve birbirinden beslenir. İnsanlardaki, toplumlardaki ve hayattaki bütün değişimler bu sektörlere de derhal yansır, buradaki değişiklikler de hayata yansır, etkiler. Bu yüzyılın başı önemli bir kırılma getirdi ve “konvansiyonel” tanımı bu sektörleri ayırıcı, tanımlayıcı bir örnek olarak girdi. Her ne kadar konvansiyon “anlaşmaya dayalı, üzerinde uzlaşılmış” anlamına geliyorsa da geçerli kullanımda bilinen, klasik, alışılmış, geleneksel anlamlarına gelmeye başladı ve çaktırmadan da “eski veya eskimekte olan” anlamında kullanılıyor. Televizyon, gazete, radyo gibi kanallar konvansiyonel olarak tanımlanır oldu. İnternetin özellikle de web 2.0’ın hayata girmesiyle. Birbirlerine dayanarak ayakta duran sektörler de kendilerini bu duruma uyarlamak ya da uydurmak için bazı küçük eklemeler yaptılarsa da işleyişlerinin omurgası pek de değişmedi. Reklam ile finanse edilen içerik, medya ile kitlelere ulaştırıldı. Ama internet ile birlikte “aracısızlaştırma” kavramı da hayata girdi. İsteyen, istediği içeriğe aracı olmadan yani medyanın filtreleme, önceliklendirme, müdahale etme, yorumlama gibi müdahaleleri olmadan ulaşabilir hale geldi. Bu konudaki en yanıltıcı ve kafa değiştirmeye karşı duran kavram yerleşti: Sosyal Medya. Halbuki ortada bir medya, yani aracı yoktu. Eriştirmeyi sağlayan erişilebilir bir taşıyıcı platform vardı. Bunların yanına da internette bir şeye erişmenin “aracısı” arama motorları eklendi. Kim ne arıyorsa (aramışsa, ilgilenip gidip bakmışsa) ona uygun bir şeyler söyleme fırsatı vardı. “Banner” denen görece “pul kadar” alanlarda.